Οι κοινωνικές ρίζες του Χριστιανισμού - Μέρος Α΄

Ο πατέρας μου είχε μια πολύ πικρόχολη αίσθηση του χιούμορ. Τα Χριστούγεννα, κάθε φορά που η τηλεόραση έκανε αναφορά στη λειτουργία της Εκκλησίας, κουνούσε το κεφάλι του λέγοντας: "Κοίτα τους, προσπαθούν να εμπλέξουν την θρησκεία παντού!" [Σημ. μεταφρ.: αγγλικό χιούμορ: εννοεί ότι τα Χριστούγεννα έχουν καταντήσει να μην είναι θρησκευτική γιορτή αλλά καταναλωτικό όργιο]

Φαντάζομαι ότι τα ίδια παράπονα θα έκαναν και οι αρχαίοι Κέλτες, ενοχλημένοι που οι Χριστιανοί ιερείς τους πήραν τη γιορτή του Γιουλ [ήλιου], κατά την διάρκεια της οποίας γιόρταζαν το χειμερινό ηλιοστάσιο. Ή τα παράπονα των Ρωμαίων πολιτών που ενοχλούνταν επειδή οι Χριστιανοί τους "έκλεψαν" τα πανηγύρια που ήταν αφιερωμένα στον Δία κατά τα τέλη Δεκεμβρίου. 

Αυτοί οι παραπονούμενοι είχαν δίκιο, διότι ελλείψει μιας προσδιορισμένης ημερομηνίας στα Ευαγγέλια, οι Χριστιανοί άρχιζαν να γιορτάζουν τη γέννηση του Ιησού κατά τη διάρκεια των ήδη υπαρχουσών ειδωλολατρικών γιορτών. 

Πολλοί Χριστιανοί σήμερα αγνοούν παντελώς την ειδωλολατρική και μερικές φορές αυθαίρετη προέλευση σημαντικών στοιχείων των πρακτικών και πεποιθήσεών τους. Πολλοί πιστεύουν στα σοβαρά ότι η προέλευση του Χριστιανισμού σχετίζεται σε μία ήσυχη νύχτα σε έναν αχυρώνα, με διάφορους βοσκούς και σοφούς γεμάτους δέος να κάνουν επίσκεψη. Αλλά τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια.

Υλισμός

Για τους μαρξιστές, οι οποίοι βασίζονται στον πραγματικό υλικό κόσμο, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Τον περασμένο χρόνο ολοκληρώθηκαν εκατό χρόνια από τη δημοσίευση του βιβλίου "Η καταγωγή του Χριστιανισμού", από το Γερμανό μαρξιστή Καρλ Κάουτσκι. Αυτή ήταν η πρώτη προσπάθεια περιγραφής της ανόδου των μεγάλων θρησκειών της Δύσης από τη σκοπιά της ταξικής πάλης και των υλικών εξελίξεων στην κοινωνία, και όχι από την σκοπιά ευσεβών πλασμάτων τρεφόμενων από τους άμβωνες της εκκλησίας. 

Το βιβλίο του Καρλ Κάουτσκι είναι ανεπαρκές από πολλές απόψεις, αλλά οι βασικές γραμμές της επιχειρηματολογίας του παραμένουν σωστές. Αυτό που ήταν ιδιαίτερα σημαντικό όσον αφορά το βιβλίο είναι ότι ήταν η πρώτη προσπάθεια για να περιγραφεί η ίδρυση και η άνοδος του χριστιανισμού με την μέθοδο του ιστορικού υλισμού. 

Ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς χρησιμοποίησαν τη μέθοδο του ιστορικού υλισμού και την εφάρμοσαν στην περιγραφή κοινωνικών και ιστορικών εξελίξεων. Στο βιβλίο του "αντι-Ντύρινγκ" ο Ένγκελς έδωσε την συνοπτική σημασία του: 

"Η υλιστική αντίληψη της ιστορίας ξεκινάει από την πρόταση ότι η παραγωγή και, δίπλα στην παραγωγή, η ανταλλαγή των προϊόντων που παράγονται, είναι η βάση όλων των κοινωνικών δομών . πως σε κάθε κοινωνία που έχει εμφανιστεί στην ιστορία, ο τρόπος με τον οποίο διανέμεται ο πλούτος και διαιρείται σε κοινωνικές τάξεις, εξαρτάται από το τι παράγεται, πώς παράγεται, και πώς γίνεται η ανταλλαγή των προϊόντων. Από αυτήν τη σκοπιά οι τελικές αιτίες όλων των κοινωνικών αλλαγών και πολιτικών επαναστάσεων πρέπει να αναζητούνται, όχι στο μυαλό των ανθρώπων, ούτε στην ανθρώπινη κατανόηση της αιώνιας αλήθειας και της δικαιοσύνης, αλλά στις μεταβολές στον τρόπο παραγωγής και ανταλλαγής. Πρέπει να αναζητούνται όχι στη φιλοσοφία, αλλά στην οικονομία κάθε συγκεκριμένης εποχής." 

Ο Καρλ Κάουτσκι, ως εκ τούτου, απέρριψε τους μεταφυσικούς μύθους γύρω απ 'τον χριστιανισμό - τα θαύματα, τα υπερφυσικά γεγονότα κ.ο.κ - και επιχείρησε να περιγράψει την προέλευσή του μέσα από τις υπάρχουσες στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κοινωνικές συνθήκες. 

Η επίσημη και κλασική περιγραφή των απαρχών του Χριστιανισμού είναι όπως περιγράφεται στην Καινή Διαθήκη. Τα ευαγγέλια του Λουκά, του Ματθαίου, του Μάρκου και του Ιωάννη λαμβάνονται σαν ιστορικοί απολογισμοί αληθινών γεγονότων στα πρώτα τριανταπέντε έτη μετά την πρώτη χιλιετία: πώς ο Ιησούς γεννήθηκε ως εκ θαύματος, πώς έκανε θαύματα και κήρυττε μαζί με τους δώδεκα μαθητές του, πώς σταυρώθηκε για τα κηρύγματά του και πώς αναστήθηκε από τους νεκρούς. Τα Ευαγγέλια των τεσσάρων αυτών μαθητών, εκλαμβάνονται ως περιγραφές αυτοπτών μαρτύρων. 

Παρά τις παρενοχλήσεις, τις διώξεις και τους αναρίθμητους μάρτυρες, οι ανώτερες ιδέες των Χριστιανών - και ιδιαίτερα η προσφορά μιας μετά θάνατον ζωής και της λύτρωσης του ανθρώπου από τις αμαρτίες μετά τη σταύρωση του Ιησού - οδήγησε στην αύξηση της υποστήριξης του Χριστιανισμού, μέχρι που έγινε μια ασταμάτητη δύναμη, αναγνωριζόμενη τελικά από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο. Τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι ιστορία.

Αυτή είναι η "επίσημη" εκδοχή της εκκλησίας. Για τους Μαρξιστές το ζήτημα όμως είναι το ακόλουθο: ποιές ήταν οι συνθήκες στην Παλαιστίνη του πρώτου αιώνα; Ο Καρλ Κάουτσκι παραπέμπει στο γεγονός ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε ένα σύστημα βασισμένο στην δουλεία, στο οποίο η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού ζούσε μέσα στη φτώχεια για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. 

Η Παλαιστίνη ήταν μια κοινωνία διαιρεμένη με πικρές ταξικές αντιθέσεις και αντιφάσεις. Τα χαρακτηριστικά της στο σύνολο της περιόδου ήταν η αναστάτωση, η αναταραχή και η εξέγερση. Πέρα από την ταξική πάλη, λειτουργούσε και ο πρόσθετος παράγοντας της εθνικής καταπίεσης της σημιτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού από τους Ρωμαίους. Εντός της εβραϊκής κοινωνίας, η ιερατική κάστα και οι ευγενείς στηρίζονταν από το ρωμαϊκό καθεστώς για να επιτυγχάνεται η μεγαλύτερη δυνατή εκμετάλλευση του πληθυσμού. 

"Η θεμελιώδης σύγκρουση ήταν μεταξύ Ρωμαίων, Ηρωδικών και ιερατικών αρχόντων από την μία πλευρά, και των Ιουδαίων και Γαλιλαίων χωρικών από την άλλη, των οποίων η παραγωγή διατιθόταν ως φόρος υποτελείας στον Καίσαρα, φόρος για τον Ηρώδη, και δέκατα και προσφορές για τους ιερείς και τους ναούς."(Horsley, 'Ληστές, Προφήτες και Μεσσίες')

Οι ιερείς του Ναού στους οποίους καταβάλλονταν τα δέκατα (εκκλησιαστικός φόρος) από την τοπική αγροτιά, δεν ήταν μια μικρή ομάδα - ορισμένοι μελετητές τους αριθμούν σε χιλιάδες. Ο Εβραίος βασιλιάς Ηρώδης "ο Μέγας", που πέθανε το 4 π.Χ., άφησε μια χώρα οικονομικά εξαντλημένη από την Ρωμαϊκή κατάκτηση και την μετέπειτα φορολογία. 

"Οι Εβραίοι παραγωγοί γεωργικών προϊόντων υπόκειντο τώρα σε διπλή φορολόγηση, που πιθανότατα ανερχόταν σε πάνω από το 40 τοις εκατό της παραγωγής τους. Υπήρχαν κι άλλοι ρωμαϊκοί φόροι, οι οποίοι επιβάρυναν ακόμη περισσότερο το λαό, αλλά ο φόρος υποτέλειας ήταν το μεγαλύτερο βάρος. 

Ερχόμενη έπειτα από μία μακρά περίοδο εθνικής ανεξαρτησίας κάτω από την εξουσία των  Εβραίων βασιλιάδων, η ρωμαϊκή κυριαρχία θεωρούνταν εντελώς αθέμιτη. Οι χωρικοί έβλεπαν το φόρο υποτέλειας ως ληστεία. Οι μαχητικοί αγωνιστές κατά της ρωμαϊκής υποτέλειας, όπως ο Ιούδας της Γαλιλαίας, ο οποίος οργάνωσε μια ενεργό αντίσταση ενάντια στην απογραφή (κατάλογος ανθρώπων για λόγους φορολογίας) όταν οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την άμεση διαχείριση της Ιουδαίας το 6 π.Χ., αναφέρονταν στην Ρωμαϊκή κατοχή ως δουλεία." (Ληστές, Προφήτες και Μεσσίες).

Εξεγέρσεις

Ο μόνος απολογισμός αυτής της ιστορίας γραμμένος εκείνη την εποχή είναι αυτός του Ιώσηπου, ενός Εβραίου στρατηγού που πολέμησε εναντίον των Ρωμαίων κατά την επανάσταση του 66 μ.Χ., ο οποίος στη συνέχεια άλλαξε στρατόπεδο. Είναι σαφές από τον απολογισμό του, ότι η εποχή αυτή ήταν γεμάτη αναταραχές και εξεγέρσεις. Κατά την περίοδο αυτή υπήρχαν πολλές εξεγέρσεις αγροτών, με επικεφαλής άνδρες χρισμένους από τον κόσμο ως βασιλείς (ή "μεσσίες"), οι οποίες καταστάληκαν με βάρβαρο τρόπο. 

Δεν ήταν ασυνήθιστο να ισοπεδώνονται ολόκληρές πόλεις, με τους κατοίκους τους να πωλούνται ως σκλάβοι. 

Αυτές οι εξεγέρσεις αντανακλούσαν τις υλικές συνθήκες και την ταξική πάλη της εποχής, αλλά πάντα είχαν ένα θρησκευτικό περιτύλιγμα. Λαμβάνοντας υπόψη την παράδοση και τα κείμενα των Εβραίων, τα κινήματα αυτά αναπόφευκτα υιοθετούσαν τον μανδύα των ηγετών της γραφής, συμπεριλαμβανομένου ιδίως του Ιησού. Υπήρχαν πολλές αιρέσεις του "Ιησού" εκείνη την εποχή. Πολλές αιρέσεις είχαν μια 'κομμουνιστική' κοσμοθεωρία, με την περιουσία να μοιράζεται από κοινού σε όλα τα μέλη της κοινότητας. 

Τα συγγράμματα του Ιώση, είναι τα μόνα σωζόμενα έργα που είναι γραμμένα από έναν συμμετέχοντα στα γεγονότα. Περιγράφει αυτά που βλέπει ως το αποτέλεσμα της αρνητικής επιρροής των μαντειών και των προφητειών σε περισσότερες από μία περιπτώσεις: "Απατεώνες και δημαγωγοί, υπό την μεταμφίεση της Θείας έμπνευσης, προκάλεσαν επαναστατικές ενέργειες και ώθησαν τις μάζες να δρουν σαν τρελές. Τις οδήγησαν έξω στην έρημο...". Ο Ιώσηπος ("Εβραϊκοί πόλεμοι") αναφέρει τα ονόματα αρκετών μαντών, "προφητών" και επαναστατών που υποκίνησαν τους Εβραίους, αλλά ο Ιησούς όπως περιγράφεται στην καινή διαθήκη δεν εμφανίζεται σε κανένα σημείο στο ογκώδες έργο του – υποτίθεται – σύγχρονού του Ιώσηπου. 

Την επαναστατική δύναμη εκείνης της εποχής την αποτελούσαν οι αγρότες, οι οποίοι επανειλημμένα προσπάθησαν να αποτινάξουν το ζυγό της εθνικής και ταξικής καταπίεσης. 

Ένα μικρό παράδειγμα από τα σχόλια του Ιώσηπου καταδεικνύει την αναταραχή εκείνης της περιόδου:

"Πολλοί [Εβραίοι αγρότες] έγιναν ληστές, και σε ολόκληρη τη χώρα υπήρχαν επιδρομές, και μεταξύ των πιο τολμηρών, εξεγέρσεις ..."

"...το σύνολο της Ιουδαίας ήταν μολυσμένο με ληστές..."

”Ο Φέλιξ [ Ρωμαίος έπαρχος, 52-58 μ.Χ] συνέλαβε τον [επαναστατικό ηγέτη] Ελεαζάρ, που επί είκοσι χρόνια λεηλατούσε τη χώρα, καθώς και πολλούς από τους συνεργάτες του, και τους έστειλε στη Ρώμη να δικαστούν. Ο αριθμός των ληστών που σταυρώθηκαν...ήταν τεράστιος (Ιώσηπος "Αρχαιότητες").”

Η εποχή αυτή ήταν πολύ διαφορετική από τη "γαλήνια νύχτα". Η επαναστατική αναταραχή επεκτάθηκε σε μια γενικευμένη εξέγερση το 66 μ.Χ. εναντίον των Ρωμαίων και των συνεργατών τους, την εβραϊκή άρχουσα τάξη και τους υψηλόβαθμους ιερείς του ναού. "...εχθρότητα και βίαιος φατριασμός ξέσπασε μεταξύ των αρχιερέων από τη μία πλευρά και των ιερέων και των ηγετών των μαζών της Ιερουσαλήμ από την άλλη." (Αρχαιότητες).

Τζον Πικαρντ

Μετάφραση: Δημήτρης Γ.

Η ζωή και οι ιδέες του Τσε Γκεβάρα

Τον Οκτώβρη που μας πέρασε έκλεισαν 48 χρόνια από το θάνατο του Τσε Γκεβάρα που δολοφονήθηκε αιχμάλωτος από το βολιβιανό στρατό με την βοήθεια της CIA.

Ο Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα γεννήθηκε στο Ροσάριο της Αργεντινής. Ήταν γιος της Σέλια ντε λα Σέρνα και του Ερνέστο Γκεβάρα Λιντς και ήταν το μεγαλύτερο από τα συνολικά πέντε παιδιά της οικογένειας. Σύμφωνα με το πιστοποιητικό γέννησής του, γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου 1928 όμως κατά τον βιογράφο του, Τζον Λι Άντερσον, η πραγματική ημερομηνία γέννησής του τοποθετείται νωρίτερα, στις 14 Μαΐου του ίδιου έτους.

Ο Ερνέστο ήταν μόλις δύο ετών όταν διαπιστώθηκε ότι πάσχει από άσθμα. Η ασθένεια αυτή τον συνόδεψε όλη του τη ζωή και συνέβαλε σημαντικά στην εξέλιξη της προσωπικότητάς του. Σε ηλικία εννέα ετών παρουσίασε βαριά επιπλοκή στο άσθμα που τον ταλαιπωρούσε και εξαιτίας της κατάστασής του, δεν φοίτησε κανονικά στο σχολείο. Στην παιδική του παρέα υπήρχαν παιδιά από διάφορα κοινωνικά στρώματα της περιοχής. Ήταν πλέον καθημερινό το φαινόμενο να μπαινοβγαίνουν τα παιδιά της γειτονιάς και της περιοχής συνεχώς στο σπίτι των γονέων του.

Από νωρίς άρχισε να ενδιαφέρεται για τη λογοτεχνία. Κατά την περίοδο της εφηβείας του, έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ποίηση και ειδικότερα για το έργο του Πάμπλο Νερούδα, ενώ συγχρόνως έγραφε και ο ίδιος ποιήματα σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Τα λογοτεχνικά του ενδιαφέροντα εκτείνονταν από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και την ευρωπαϊκή λογοτεχνία μέχρι κλασικά έργα του Τζακ Λόντον ή του Ιουλίου Βερν και πραγματείες του Σίγκμουντ Φρόυντ και του Μπέρτραντ Ράσελ. Σε μεγαλύτερη ηλικία, ανέπτυξε επίσης ενδιαφέρον για τη φωτογραφία.

Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στο λύκειο, αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στον τομέα της εφαρμοσμένης μηχανικής. Γράφτηκε στη Σχολή Εφαρμοσμένης Μηχανικής του πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες και για ένα διάστημα εργάστηκε στην κατασκευή δημοσίων έργων, κυρίως σε μικρές πόλεις. Η ασθένεια της γιαγιάς του, Άνας, τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την εργασία του προκειμένου να την φροντίσει κατά τις τελευταίες μέρες της ζωής της. Τόσο η δική της κατάσταση, που οδήγησε στο θάνατό της, όσο και η προσωπική του εμπειρία με το άσθμα τον επηρέασαν βαθιά, και πιθανώς συνέβαλαν στην απόφαση του να ασχοληθεί τελικά με την ιατρική.

Το 1948 λοιπόν, γράφτηκε στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1953. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του εξασφάλισε άδεια ώστε να εργαστεί ως νοσοκόμος σε εμπορικά πλοία του αργεντινού στόλου. Τους επόμενους μήνες πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια στη νότια και κεντρική Αμερική, στη διάρκεια των οποίων έζησε από κοντά τις κοινωνικές συνθήκες στις λατινοαμερικανικές χώρες. Οι εμπειρίες που απόκτησε σε αυτή του την οδύσσεια άλλαξαν ριζικά την αντίληψη του για το τι έπρεπε να γίνει για να δοθεί ένα τέλος στην φτώχεια και την εκμετάλλευση. Μέσα από αυτές τις περιπέτειες και τα γεγονότα που έζησε, άρχισε να ασχολείται όλο και περισσότερο με τα πολιτικά ζητήματα. Η επιρροή από τα επαναστατικά κείμενα του Κάρλ Μαρξ, του Φρίντριχ Ένγκελς, του Βλάντιμιρ Λένιν, του Νεχρού και από τα ποιήματα του Νερούδα και του Λόρκα διαμόρφωσε σταδιακά τις ιδέες του.

Το 1950 λοιπόν, όταν ταξίδεψε σ' ολόκληρη την Αργεντινή είδε για πρώτη φορά με τα μάτια του το τεράστιο κοινωνικό χάσμα που επικρατούσε στην χώρα. Στο Μπουένος Αϊρες είχε βέβαια ξαναδεί φτώχεια, όμως τώρα αντίκρυζε για πρώτη φορά τον αντιφατικό χαρακτήρα σχεδόν όλης της Ν. Αμερικής. Σε αυτό του το ταξίδι είδε για πρώτη φορά τις πιο οικονομικά καθυστερημένες και φτωχές περιοχές της Αργεντινής εκείνη την εποχή.

Μετά την αποφοίτησή του (1953) από την ιατρική σχολή, ο Ερνέστο ταξίδεψε στη Γουατεμάλα, με ενδιάμεσους σταθμούς τη Βολιβία, το Περού, τον Παναμά, την Κόστα Ρίκα, τη Νικαράγουα και το Ελ Σαλβαδόρ. Για ένα σύντομο διάστημα, ο Γκεβάρα εγκατέλειψε τη Γουατεμάλα προκειμένου να ανανεώσει τη βίζα παραμονής του. Λίγο μετά την επιστροφή του, επιχειρήθηκε από τη CIA ένοπλη δράση, με επικεφαλής το συνταγματάρχη Κάρλος Καστίγιο Άρμας, για την ανατροπή της κυβέρνησης Άρμπενς. Ο Γκεβάρα συμμετείχε στην ένοπλη πολιτοφυλακή της κομμουνιστικής νεολαίας που αντιστάθηκε, αλλά παρά τη διάθεσή του να αγωνιστεί στο μέτωπο, κατετάγη τελικά ως γιατρός.

Οι πολιτικές εξελίξεις στη Γουατεμάλα σημάδεψαν βαθιά τον Τσε και η εμπειρία που αποκόμισε στη χώρα χαρακτηρίζεται ως σημείο πολιτικής καμπής για τον ίδιο. Όταν συμβαίνουν μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις και αναταραχές κανείς δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος. Είναι αλήθεια ότι κάποιοι άνθρωποι, ιδιαίτερα των λεγόμενων μεσαίων στρωμάτων, αρκούνται απλά να παρατηρούν αυτά τα γεγονότα. Άλλοι όμως, συμπεριλαμβανομένων και ανθρώπων της μεσαίας τάξης, αναγκάζονται τελικά να συμμετάσχουν στην εξέλιξη των κοινωνικών γεγονότων και στην πάλη των τάξεων. Στην αρχή του ταξιδιού του ο Τσε Γκεβάρα έμενε ικανοποιημένος με το ρόλο του παρατηρητή. Με τον καιρό όμως ο επαναστατικός αγώνας τον τραβούσε όλο και πιο πολύ, μέχρι που τελικά κατέληξε να θυσιάσει και την ίδια τη ζωή του. Οι άνθρωποι συμμετέχουν στα επαναστατικά κινήματα για πολλούς λόγους. Μερικοί έλκονται από τις πολιτικές ιδέες, άλλοι σπρώχνονται από την αγανάκτηση τους για την υπάρχουσα κατάσταση και κάποιοι κερδίζονται στην επανάσταση όταν ζουν μέσα σε μεγάλες κοινωνικές αναταραχές, απλά γιατί δεν μπορούν πια να μείνουν αμέτοχοι στα γεγονότα.

Στα τέλη του Σεπτεμβρίου του 1954 ο Τσε ταξιδεύει στο Μεξικό, «εξόριστος» πια από τη Γουατεμάλα. Το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου, έρχεται σε επαφή με τον αδελφό του Φιντέλ Κάστρο, Ραούλ, από τον οποίο πληροφορείται την επικείμενη άφιξη του Φιντέλ στο Μεξικό. Στις αρχές Ιουλίου του 1955, o Γκεβάρα συναντά για πρώτη φορά τον Φιντέλ Κάστρο, o οποίος ήταν εξόριστος από την Κούβα λόγω των δημοκρατικών του ιδεών. Η συνάντηση αυτή έμελε να είναι καθοριστική όχι μόνο για τους δύο άντρες, αλλά και για το μέλλον της Κουβανέζικης Επανάστασης. Ακολούθησαν πολλές συζητήσεις γύρω από την πολιτική κατάσταση στη Λατινική Αμερική και το ενδεχόμενο της οργάνωσης μίας επανάστασης ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα στην Κούβα.

Πεπεισμένος πως ο Κάστρο είχε τις προϋποθέσεις να αποτελέσει ένα χαρισματικό ηγέτη της κουβανικής επανάστασης, ο Γκεβάρα συμμετέχει στο κίνημα της 26ης Ιουλίου (ισπ.: Movimiento 26 de Julio), με στόχο την ένοπλη δράση για την ανατροπή του κουβανικού δικτατορικού καθεστώτος. Ο Γκεβάρα συμφώνησε να τους συνοδεύσει με την ιδιότητα του γιατρού, ωστόσο έλαβε κανονικά μέρος στην στρατιωτική εκπαίδευση των ανταρτών. Την ίδια περίοδο, θεωρείται πιθανό πως απέκτησε το παρωνύμιο Τσε (Che), εξαιτίας της συχνής χρήσης της λέξης che (φίλος ή και επιφώνημα: Ε εσύ!) που έκανε ο ίδιος μιλώντας, έκφραση που αν και είχε εισαχθεί στη γλώσσα των Αργεντινών, φαινόταν αστεία στους Κουβανούς συντρόφους του.

Στις 25 Νοεμβρίου του 1956 λοιπόν, 82 επαναστάτες, μεταξύ αυτών και ο Τσε Γκεβάρα, ταξίδεψαν με το πλοιάριο Granma από τον ποταμό Τούξπαν του Mεξικoύ με προορισμό την Κούβα, στην οποία έφθασαν τελικά στις 2 Δεκεμβρίου. Κατά την απόβασή τους, δέχθηκαν επίθεση από τα στρατεύματα του καθεστώτος, από την οποία επέζησαν 15-20 αντάρτες που κατάφεραν να ανασυνταχθούν και να καταφύγουν στα βουνά της Σιέρρα Μαέστρα. Υπήρξε ο πρώτος αντάρτης, στον οποίο δόθηκε το αξίωμα του Κομαντάντε του Επαναστατικού Στρατού της Κούβας, στις 21 Ιουλίου 1957. Η μεγαλύτερη ίσως στρατιωτική επιτυχία του Τσε Γκεβάρα υπήρξε η κατάκτηση της Σάντα Κλάρα στις 29 Δεκεμβρίου 1958, μία καθοριστική στιγμή στην ιστορία της κουβανικής επανάστασης.


Μαζί με τους Φιντέλ Κάστρο, Ραούλ Κάστρο και Καμίλο Σιενφουέγος, αποτέλεσε μετά την επανάσταση σημαντικό μέλος της νέας κουβανικής κυβέρνησης, η οποία σύντομα ξεκίνησε να πραγματοποιεί ριζικές μεταρρυθμίσεις, καθιερώνοντας για παράδειγμα δωρεάν σύστημα υγείας, όπως και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εξασφάλιζε και στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα (μέχρι τότε κυρίως αναλφάβητα) σχολική μόρφωση. Στην κυβέρνηση, ο Γκεβάρα υποστήριξε περισσότερο τις κομμουνιστικές ιδέες απ όσο ο Φιντέλ.

Η απομάκρυνσή του από την Κούβα

Στις 11 Δεκεμβρίου του 1964 εκπροσώπησε την Κούβα στη Συνδιάσκεψη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Στην ομιλία του ξεχωρίζει η έντονη διαμαρτυρία του ενάντια στην πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και τις λατινοαμερικανικές δικτατορίες. Λίγες ημέρες αργότερα, ξεκινά μία τρίμηνη διεθνή περιοδεία, κατά την οποία επισκέφτηκε την Αλγερία, την Κίνα, τη Γκάνα, τη Γουινέα, το Μάλι, το Κονγκό, την Τανζανία, με μικρές στάσεις στο Παρίσι, την Ιρλανδία και την Πράγα. Τον Μάρτιο του 1964, επιστρέφει, όχι όμως για πάντα, στην Αβάνα.

Οι διαφορές του με τον Κάστρο σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της Κούβας με την Σοβιετική Ένωση ή την οικονομική πολιτική, πιθανώς συνέβαλαν στην απόφαση του Τσε να εγκαταλείψει την Κούβα. Ο μεγαλύτερος όμως σκοπός αυτής της αποχώρησης, ήταν να «μεταφερθεί» η επανάσταση σε όλον τον κόσμο. Την 1η του Απρίλη, συνέταξε το αποχαιρετιστήριο γράμμα του προς τον Φιντέλ Κάστρο.

Πρώτος σταθμός του Τσε υπήρξε το Κονγκό (σημερινή Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό). Εκεί έδρασε προς ενίσχυση και βοήθεια του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού. Η έλλειψη οργάνωσης και συνοχής των κονγκολέζικων δυνάμεων καταγράφεται στα ημερολόγια του Τσε Γκεβάρα ως ο κύριος λόγος της αποτυχίας της επανάστασης.

Το Φεβρουάριο του 1966 ταξίδεψε μεταμφιεσμένος και με πλαστό διαβατήριο, με προορισμό την Πράγα. Εκεί άρχισε να επεξεργάζεται την ιδέα ενός νέου αντάρτικου στη Λατινική Αμερική, με αρχικό στόχο το Περού και αργότερα εστιάζοντας στην Βολιβία. Ο Τσε κατέγραψε τα βιώματά του εκείνο το διάστημα, κρατώντας τις σημειώσεις που αργότερα εκδόθηκαν σε βιβλίο. Οι συγκρούσεις με τον βολιβιανό στρατό ήταν τακτικές. O Γκεβάρα και οι αντάρτες του δεν κατάφεραν να προσελκύσουν τους φτωχούς Βολιβιανούς αγρότες και η προσπάθειά του να φέρει την επανάσταση και στην Βολιβία, κατέληξε σε αποτυχία. Επιπλέον, ιδιαίτερης σημασίας υπήρξε και η ενίσχυση του βολιβιανού στρατού από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Στις 8 Οκτωβρίου, η ομάδα των ανταρτών καθοδηγούμενη από τον Τσε περικυκλώθηκε. Κατά τη διάρκεια της τελικής μάχης, στο φαράγγι του Τσούρο, η ομάδα αναγκάστηκε να διασκορπιστεί και ο Γκεβάρα τραυματίστηκε. Τελικά συνελήφθη και αργότερα μεταφέρθηκε στον πλησιέστερο οικισμό Λα Ιγκέρα. Την καταδίωξη του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία παρακολουθούσε επίσης η CIA, με επικεφαλής τον πράκτορα Φέλιξ Ροδρίγκες. Μετά από μερικές ανακρίσεις στο σχολείο του χωριού ο αιχμάλωτος Γκεβάρα δολοφονήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1967, από τον υπαξιωματικό του βολιβιανού στρατού Μάριο Τεράν.

Το πτώμα του έπρεπε για τους στρατιωτικούς να χαθεί δίχως κανένα ίχνος και έτσι αποφασίστηκε να θαφτεί κρυφά κοντά στο αεροδρόμιο, 30 χλμ. από την Λα Ιγκέρα. Ανακαλύφθηκε πια στις 12 Ιουλίου 1997 στο Βαγιεγκράντε της Βολιβίας. Αφού μεταφέρθηκε στην Κούβα, κηδεύτηκε στη Σάντα Κλάρα, την πόλη που ο ίδιος είχε κατακτήσει το 1958 ανοίγοντας το δρόμο για την τελική νίκη του Κάστρο.

Ο Τσε και ο Μαρξισμός


Ο  Τσε Γκεβάρα ήταν πιο «καλλιεργημένος» από πολιτική σκοπιά σε σχέση με τους υπόλοιπους αντάρτες αρχηγούς. Δεν μπήκε στον αγώνα αποκλειστικά λόγω της πίστης του στις σοσιαλιστικές ιδέες, είχε όμως επηρεαστεί φανερά από τη μελέτη των έργων του μαρξισμού. Ρίχνοντας μια πιο βαθιά ματιά στη σύντομη ζωή του, φαίνεται πως οι σοσιαλιστικές του ιδέες, διαμορφώθηκαν αργά και μέσω της προσωπικής εμπειρίας του στο αντάρτικο και την αγροτική ζωή.

Ένα σημαντικό σημείο αδυναμίας ήταν λοιπόν, ότι δεν είχε μια εμπεριστατωμένη κατανόηση του μαρξισμού κι αυτό είναι φανερό τόσο σε ιδεολογικό επίπεδο όσο και σε πρακτικό. Η πρακτική του αντάρτικου στην ύπαιθρο και η μέθοδος των «φόκο» μπορεί να αποδείχθηκε νικηφόρα στις ιδιαίτερες συνθήκες της Κούβας, έμελλε όμως να ηττηθεί στις πιο αστικοποιημένες χώρες της Λατινικής Αμερικής (Αργεντινή, Χιλή κλπ), ιδιαίτερα όταν οι συνθήκες για την υποστήριξη των αντάρτικων από τις πλατύτερες μάζες δεν ήταν ευνοϊκές και με δεδομένο ότι η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ δεν ήταν διατεθειμένη να πιαστεί «προ εκπλήξεως» (αφήνοντας δηλαδή ένα «φόκο» να εξαπλωθεί και να βρει υποστήριξη στον πληθυσμό των πόλεων η ίδια επέμβει για να το καταστείλει βίαια) ποτέ ξανά. Αντίθετα με τον Μαρξ, ο Τσε Γκεβάρα υποτίμησε τη δύναμη και τον καθοριστικό ρόλο της εργατικής τάξης στην πάλη ενάντια στον καπιταλισμό. Δεν μπόρεσε να δει στο ρόλο πρωταγωνιστή της ένοπλης εξέγερσης τους εργάτες, οι οποίοι συνδέονται από την ταξική συνείδηση που διαμορφώνεται μέσα στους χώρους της δουλειάς και είναι συνδέονται με τους δεσμούς μαζικών οργανώσεων, αλλά μικρές ομάδες ανταρτών, χάνοντας έτσι την ευκαιρία της να νικήσει η επανάσταση σε σημαντικές χώρες.

Την ίδια στιγμή όμως, η εμπειρική προσέγγιση του Τσε τον οδήγησε και σε σωστά, επαναστατικά συμπεράσματα. Από την πρώτη στιγμή αντιλήφθηκε την ανάγκη να εξαπλωθεί η επανάσταση προκειμένου να επιβιώσει. Όταν αργότερα είδε με τα μάτια του τη ζωή στην Σοβιετική Ένωση, η ανιδιοτέλειά του και η απέχθεια προς τα προνόμια, τη γραφειοκρατία και τον καριερισμό τον οδήγησαν στην απόρριψη του σταλινισμού και στην μελέτη του Τρότσκι – με αποτέλεσμα να κερδίσει από γραφειοκράτες ηγέτες των ευρωπαϊκών Κομμουνιστικών Κομμάτων «τίτλους» όπως «μικροαστός τυχοδιώκτης» κλπ. Δυστυχώς, αυτή η διαδικασία κόπηκε βίαια με τη δολοφονία του.

Ο Τσε αφιερώθηκε στην επανάσταση όταν ήτανε 25 περίπου χρονών και σε αυτό τον αγώνα έμελλε να θυσιάσει και τη ζωή του όταν έγινε 39 ετών. Έδινε πάντα στους συντρόφους του το παράδειγμα κι ήταν ένα ακλόνητος διεθνιστής. Αυτές οι αρετές του, τον έκαναν πηγή έμπνευσης και σύμβολο αγώνα ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση. Αντανακλάται έτσι η έλξη που πάντα ασκούσε και ασκεί στους επαναστατημένους, σ' αυτούς που αναζητάνε ένα τρόπο για ν' αλλάξουν την κοινωνία και να βάλουν τέλος στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, η προοπτική μιας αληθινά σοσιαλιστικής κοινωνίας. Ο Τσε εκτελέστηκε από τους υπηρέτες αυτών που υπερασπίζονται τους πλούσιους και τους ισχυρούς. Όσο όμως πληθαίνουν οι αγώνες σε ολόκληρο τον πλανήτη, τόσο πιο πολύ διαδίδεται το σύνθημα που γράφουν οι νέοι στους τοίχους: "CHE VIVE!" (Ο Τσε ζει!). Ακόμη και 48 χρόνια μετά το θάνατό του, αποτελεί αναμφισβήτητα σύμβολο για τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου.

Αντριάνα Χ.

Δήλωση στήριξης της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης (ΕΑΑΚ)

Ανακοίνωση της Κομμουνιστικής Τάσης και της Νεολαίας ενάντια στον Καπιταλισμό – Δήλωση στήριξης της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης (ΕΑΑΚ)

Η Κομμουνιστική Τάση (www.marxismos.com) και η Νεολαία ενάντια στον Καπιταλισμό (www.youth-against-capitalism.blogspot.gr) δηλώνουν την ένταξη των φοιτητών μελών τους στα σχήματα της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης (ΕΑΑΚ) και την στήριξή της στις επερχόμενες φοιτητικές εκλογές. 

Με την απόφασή μας αυτή σκοπεύουμε να συμβάλουμε στην ενίσχυση της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στα πανεπιστήμια, να εντείνουμε την κοινή δράση μας με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες των ΕΑΑΚ και συνολικά των αριστερών δυνάμεων του φοιτητικού κινήματος, να παλέψουμε για την ενότητα της φοιτητικής Αριστεράς στον αγώνα για Δημόσια και Δωρεάν Εκπαίδευση και ενάντια στην εκπαιδευτική αντι-μεταρρύθμιση και να συμβάλουμε στο δυνάμωμα των επαναστατικών, μαρξιστικών ιδεών μέσα στο φοιτητικό κίνημα.

6η Δεκέμβρη 2015 - Ο καπιταλισμός δολοφονεί και εξαθλιώνει!

Την Κυριακή 6 Δεκεμβρίου, κλείνουν 7 χρόνια από τη στυγνή δολοφονία του μαθητή Αλ. Γρηγορόπουλου από την αστυνομία. Ένα γεγονός που αποκάλυψε στα μάτια εκατοντάδων χιλιάδων νέων με τραγικό τρόπο την αντιδραστική φύση του καπιταλιστικού κράτους και προκάλεσε την εξέγερση της μαθητικής νεολαίας. 

Την Κυριακή 6 Δεκεμβρίου του 2015, η νεολαία - μαθητές, φοιτητές, άνεργοι και εργαζόμενοι - διαδηλώνουμε ενάντια στην εξαθλίωση που μας επιβάλλει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και στην καταστολή των αγώνων μας!

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ - ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ - ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ!

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ!
 
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΣΤΙΣ 14.00


ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 3/12

ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ - ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ!

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 3/12!
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΤΙΣ 10.30

Με μεγάλη επιτυχία έγινε η προβολή της ταινίας «Το Μίσος» της ομάδας Μαθηματικού - Φυσικού.

Την Παρασκευή 27/11 έγινε η τρίτη προγραμματισμένη συνάντηση της Ομάδας Μαθηματικού - Φυσικού Αθήνας στην αίθουσα Ήρων του Φυσικού, όπου έγινε προβολή της γαλλικής ασπρόμαυρης ταινίας «Το Μίσος», παραγωγής 1995, του Ματιέ Κασσοβίτς.

Η ταινία αφορά τρεις νέους φίλους, όλοι τους από οικογένειες μεταναστών, και τον αγώνα τους να ζήσουν στα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού. Η ταινία εστιάζει σε μια μόνο μέρα των τριών φίλων και στο πώς έχει επηρεάσει τον καθένα ξεχωριστά αλλά και σαν ομάδα ο πρόσφατος άγριος ξυλοδαρμός φίλου τους από αστυνομικό.

Προηγήθηκαν εισαγωγικές τοποθετήσεις μελών της Νεολαίας ενάντια στον Καπιταλισμό, για την τρομακρατική επίθεση στο Παρίσι και τον ρόλο ισλαμικών φονταμενταλιστικών τρομοκρατικών οργανώσεων όπως ο ISIS, που δυναμώνουν τόσο εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή, όσο και εξαιτίας της ακραίας περιθωριοποίησης που επιφυλάσσει σε σημαντικά τμήματα μεταναστών ο καπιταλισμός στη Δύση.

Η προβολή ταινίας ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη, καθώς τόσο το γενικότερο πολιτικό θέμα όσο και η ίδια η ταινία κέντρισαν το ενδιαφέρον πολλών φοιτητών της Φυσικομαθηματικής και των γύρω Σχολών, με αποτέλεσμα τη συμμετοχή περισσότερων από είκοσι φοιτητών και φοιτητριών καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας καθώς και την εκδήλωση της διάθεσης πολλών εξ αυτών για τακτική συμμετοχή στις συζητήσεις και τις δραστηριότητες της Νεολαίας ενάντια στον Καπιταλισμό!
   
Το ραντεβού της Ομάδας ανανεώθηκε για τις ερχόμενες κινητοποιήσεις καθώς και για μια νέα συνάντηση μέσα στον Δεκέμβρη με σκοπό τον καθορισμό των επόμενων συζητήσεων που θα πραγματοποιηθούν.

Μέλπω Α.

Όχι στην έκδοση των 5 φοιτητών - Καμιά δίωξη για τους διαδηλωτές!

Η Νεολαία ενάντια στον Καπιταλισμό στηρίζει το αίτημα μη έκδοσης και παύσης κάθε δίωξης των 5 φοιτητών διαδηλωτών στην ιταλική πρωτομαγιά του 2015, των οποίων την έκδοση στην Ιταλία έχουν ζητήσει οι ιταλικές αρχές! 

Η χρήση του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης εναντίον διαδηλωτών αποτελεί πρωτοφανή απόπειρα καταπάτησης των κατακτήσεων του εργατικού κινήματος και απροκάλυπτη παρέμβαση του κράτους και των "ευρωπαϊκών θεσμών" στη δράση του. Πλήθος φορέων και συλλογικοτήτων του ελληνικού και το ιταλικού εργατικού και φοιτητικού κινήματος έχουν ήδη αντιταχθεί σε αυτήν την προσπάθεια και δηλώνουν πως θα συνεχίσουν ακόμα πιο αποφασιστικά!

Η ιστοσελίδα υποστήριξης των πέντε φοιτητών:
www.free5.gr

Συλλογή υπογραφών στο ψήφισμα αλληλεγγύης:

Την Τρίτη 1/12 στις 20.00 πραγματοποιείται στο "κάτω" Πολυτεχνείο συνέλευση αλληλεγγύης και την Πέμπτη 3/12, ημέρα γενικής απεργίας, οι φοιτητικοί σύλλογοι συμμετέχουν στην απεργιακή διαδήλωση στηρίζοντας και το αίτημα για μη έκδοση και παύση κάθε δίωξης των πέντε φοιτητών.

Ακολουθεί το κείμενο των 5 εκζητούμενων φοιτητών:

Κείμενο των 5 εκζητούμενων φοιτητών από τις ιταλικές αρχές.

Στις 1/5/2015 έλληνες φοιτητές κατά την διάρκεια ταξιδιού, συμμετείχαμε και σε διαδήλωση της εργατικής Πρωτομαγιάς στο Μιλάνο, που είχε ως σημείο αιχμής την εναντίωση στη διοργάνωση της διεθνούς έκθεσης Expo 2015, η οποία διεξάγονταν εκείνες τις μέρες στην πόλη, και η οποία δημιουργούσε ένα ασφυκτικό οικονομικό και κοινωνικό κλίμα εις βάρος των κατώτατων κοινωνικών στρωμάτων του Μιλάνου.

Στις 2/5/2015, μια μέρα μετά τη διαδήλωση, και με μόνο κριτήριο την έξοδό μας από κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο, προσαχθήκαμε από την ιταλική αστυνομία στα πλαίσια μαζικών προσαγωγών. Μετά από πολύωρη κράτηση και χωρίς την παρουσία διερμηνέα, μας άφησαν ελεύθερους χωρίς να μας απαγγείλουν καμία κατηγορία.

Την Πέμπτη 12/11/2015 οι ελληνικές αρχές εισέβαλαν στα σπίτια μας, και μας συνέλαβαν δυνάμει του Ευρωπαϊκού Εντάλματος Σύλληψης που εξέδωσε η εισαγγελική αρχή του Μιλάνου, με το οποίο ζητά τη σύλληψη και την έκδοση μας στην Ιταλία, λόγω της συμμετοχής μας στη διαδήλωση. Σύμφωνα με το ένταλμα, ''θεαθήκαμε'' να συμμετέχουμε σε πλήθος που έκανε επεισόδια.

Η έμπρακτη αλληλεγγύη του κινήματος κατάφερε να αποτρέψει την προφυλάκισή μας, ενώ ακόμα εκκρεμεί δικαστικό συμβούλιο που θα αποφασίσει αν θα μας εκδώσει στην Ιταλία, όπου δεν υπάρχει καν ανώτατο χρονικό όριο προφυλάκισης μέχρι να διεξαχθεί η δίκη. Είναι η πρώτη φορά απ’ όταν θεσπίστηκε το Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης που ζητείται έκδοση πολιτών από ένα κράτος της ΕΕ σε ένα άλλο, για λόγους που ανάγονται στην πολιτική τους δράση.

Ως φοιτητές που συμμετέχουμε στο φοιτητικό κίνημα και τους αγώνες του, στις συνελεύσεις γειτονιών και στις εργατικές/ταξικές διεκδικήσεις, κάνουμε κάλεσμα σε όλο το ανταγωνιστικό κίνημα να εναντιωθεί και να μπλοκάρει την έκδοση μας στην Ιταλία αφού αυτός ο κίνδυνος είναι πια ορατός. Όταν τα κινήματα των “από τα κάτω” επιλέγουν να συναντηθούν ενάντια στις διεθνείς πολιτικές λιτότητας και υποτίμησης τότε τα κράτη επιλέγουν να συνεργαστούν εναντίον τους με σκοπό την καταστολή των αγώνων, ποινικοποιώντας την πολιτική δράση, με αποτέλεσμα το πρωτοφανές αυτό γεγονός που ξεπερνάει το εσωτερικό μιας χώρας και θα αφήσει παρακαταθήκη για κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο.

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Οι πέντε εκζητούμενοι από τις ιταλικές αρχές φοιτητές

Αθήνα 14/11/2015