Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού απειλεί την ανθρωπότητα – μονόδρομος ο αγώνας για την ανατροπή του!

Δημοσιεύουμε το άρθρο - editorial του νέου τεύχους του Revolt, για τις διεθνείς και τις ελληνικές οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις:

Η ιστορική κρίση του καπιταλισμού συνεχίζει να εκφράζεται παγκόσμια με μια γενικευμένη τάση για οικονομική ύφεση ή επιβράδυνση, νέα συμπτώματα έντασης στις διεθνείς σχέσεις, απότομες αλλαγές στην κοινωνική συνείδηση και την πολιτική κατάσταση, αλλά και φαινόμενα ωμής βαρβαρότητας.

Τα αδιέξοδο στην παγκόσμια οικονομία επιτείνεται δημιουργώντας τους όρους για μια παρατεταμένη περίοδο «λιμνάσματος» των παραγωγικών δυνάμεων. Πάνω στο έδαφος των πρώτων σταδίων αυτού του «λιμνάσματος», ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις μεγάλες, αλλά και τις μικρότερες, περιφερειακές, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις γίνεται οξύτερος και βιαιότερος.

Ταυτόχρονα, η τρομοκρατική επίθεση του ISIS στο Παρίσι, τα μαζικά κύματα και οι συνεχείς θάνατοι προσφύγων στο Αιγαίο, η εδραίωση ενός μεσαιωνικού φονταμενταλιστικού καθεστώτος σε τμήματα του Ιράκ και της Συρίας, οι διαρκείς ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Μ. Ανατολή και οι ανησυχητικές επιστημονικές εκτιμήσεις για την κλιματική αλλαγή, είναι γεγονότα που αναδεικνύουν τη δυνατότητα δημιουργίας γενικευμένων συνθηκών βαρβαρότητας στον σύγχρονο κόσμο, που μόνο ο συνειδητός, διεθνιστικός αγώνας των εργαζόμενων και της νεολαίας για την ανατροπή του καπιταλισμού και τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μπορεί να ματαιώσει.

Μέσα σε αυτές τις διεθνείς συνθήκες, ο ελληνικός «αδύναμος κρίκος» του ευρωπαϊκού καπιταλισμού συνεχίζει να διατηρείται στην Ευρωζώνη με τη «μηχανική υποστήριξη» των δανείων του δυτικού ιμπεριαλισμού. Η νέα κυβέρνηση έχει κιόλας περιέλθει σε κρίση και έχει ήδη δει την κοινοβουλευτική της στήριξη να συρρικνώνεται. Αυτή η Βουλή φαίνεται ότι θα δώσει παραπάνω από μια μνημονιακές κυβερνήσεις συνεργασίας, σε μια προσπάθεια μέσα από ένα διαρκές ανακάτεμα της κυβερνητικής «τράπουλας» να απορροφηθούν οι κραδασμοί από την εκρηκτική οργή που θα αναπτύσσεται στις εργατικές και φτωχές λαϊκές μάζες.

Η απογοήτευση και ο σκεπτικισμός που απλώθηκε ανάμεσα στους εργαζόμενους και τη νεολαία μετά την προδοσία της κλίκας του Τσίπρα, συνεχίζουν να κυριαρχούν, αλλά βλέπουμε να κινητοποιούνται μαχητικά, τμήματα των υπό προλεταριοποίηση μικροαστικών μαζών όπως οι αγρότες, οι δικηγόροι και οι μηχανικοί. Περισσότερο από ποτέ, το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο είναι ζωτική αναγκαιότητα για την αναζωογόνηση του κινήματος. Όλες οι μαζικές εργατικές και νεολαιίστικες οργανώσεις που δηλώνουν ότι θέλουν να παλέψουν, πρέπει να ενωθούν με το «νήμα» της κοινής δράσης, διατηρώντας φυσικά στο ακέραιο τις προγραμματικές και πολιτικές τους αντιλήψεις και το δικαίωμα της ελεύθερης δημόσιας κριτικής η μία στην άλλη.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια πόσο θα διαρκέσει η σημερινή φάση υποχώρησης του κινήματος. Αναπόφευκτα όμως, τα ίδια τα απανωτά σοκ από την εφαρμογή των νόμων του νέου Μνημονίου, από τις ασφυκτικές πιέσεις των δανειστών για ολοένα και περισσότερα μέτρα και από τις μεγάλες πολιτικές – κυβερνητικές κρίσεις που θα προκαλέσουν, θα δώσουν αργά ή γρήγορα την ώθηση για μαζικές κινητοποιήσεις. Τόσο τα εκατομμύρια των απογοητευμένων εργαζόμενων και νέων που απείχαν στις εκλογές του Σεπτέμβρη, όσο και αυτοί ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ απλά και μόνο για να μην επιστρέψει το διεφθαρμένο παραδοσιακό κόμμα της άρχουσας τάξης στην εξουσία, δεν έχουν πάψει να βγάζουν πολιτικά συμπεράσματα. Ξεκινώντας από τα πιο πρωτοπόρα και νεανικά της τμήματα, μέσα από την εμπειρία των μεγάλων γεγονότων, η εργατική τάξη θα κινητοποιηθεί μαζικά και θα φτάσει ξανά σε ριζοσπαστικά συμπεράσματα.

Μπροστά σε αυτήν την προοπτική οι νέοι – φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι και άνεργοι – οφείλουμε να προετοιμαστούμε διασφαλίζοντας ότι οι επερχόμενες ταξικές και πολιτικές μάχες θα είναι νικηφόρες. Ο μόνος δρόμος για μια πραγματική διέξοδο από τον εφιάλτη της κρίσης, της φτώχειας, της ανεργίας και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας είναι η στήριξη στις επαναστατικές ιδέες του μαρξισμού, και ο αγώνας για την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών, για μια κοινωνικοποιημένη, δημοκρατικά σχεδιασμένη οικονομία που θα βρίσκεται στα χέρια των εργαζόμενων και των νέων και θα λειτουργεί με κριτήριο τις ανάγκες τους!
Παλέψτε οργανωμένα - Συμμετάσχετε στη Νεολαία ενάντια στον Καπιταλισμό!

Χαιρετισμός στο Πανελλαδικό Διήμερο ΕΑΑΚ

Χαιρετισμός - τοποθέτηση της Κομμουνιστικής Τάσης και της Νεολαίας ενάντια στον Καπιταλισμό, στο Πανελλαδικό Διήμερο των ΕΑΑΚ (15-17 Γενάρη):

Συντρόφισσες και σύντροφοι, εκ μέρους της Κομμουνιστικής Τάσης και της Νεολαίας ενάντια στον Καπιταλισμό και έχοντας οι φοιτητές μέλη μας ενταχθεί στα σχήματα των ΕΑΑΚ εδώ και πάνω από ένα μήνα, απευθύνουμε θερμό, συντροφικό και αγωνιστικό χαιρετισμό σε αυτό εδώ το Πανελλαδικό Διήμερο ΕΑΑΚ. 

Σύντροφοι και συντρόφισσες, η παγκόσμια οικονομια, όπως ομολογούν και οι μέχρι πρόσφατα αισιόδοξοι αστοί αναλυτές, βρίσκεται μπροστά σε μια νέα φάση ύφεσης και θέτει τις βάσεις για εκρηκτικές κοινωνικές συνθήκες και μια πρωτοφανή όξυνση της ταξικής πάλης σε ολόκληρο τον πλανήτη αλλά και για την ανάδειξη φαινομένων ωμής βαρβαρότητας, με πιο χαρακτηριστικό δείγμα σήμερα την δράση του ISIS στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Μέσα σε αυτό το διεθνές πλαίσιο, από οικονομική σκοπιά ο ελληνικός καπιταλισμός διατηρείται στη ζωή μέσω των δανείων της τρόικας και απαιτεί το φόρτωμα των συνεπειών της κρίσης στις πλάτες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Κάτι που μεταφράζεται στην ανάγκη για απανωτά Μνημόνια και προγράμματα λιτότητας, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο διαχειριστής του ελληνικού καπιταλισμού - όπως φάνηκε από την πρόσφατη απροκάλυπτη πολιτική χρεωκοπία του ρεφορμισμού. Οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ, από πολέμιοι της λιτότητας μετατράπηκαν ραγδαία στους πιο σκληρούς εφαρμοστές της. 

Η προδοσία του μαζικού ταξικού ΟΧΙ, με δεδομένο ότι δεν συνοδεύτηκε από την παράλληλη ανάδειξη ενός μαζικού πολιτικού φορέα που θα αντιτάξει στην υποταγή της κλίκας του Τσίπρα μια επαναστατική, αντι-καπιταλιστική εναλλακτική λύση, είναι φυσικό να έχει προκαλέσει στις εργαζόμενες μάζες απογοήτευση, πολιτική σύγχυση και ταυτόχρονα, υποχώρηση του κινήματος. Αυτό, για αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους, βλέπουμε να αντανακλάται ιδιαίτερα έντονα στους φοιτητές.

Εμείς δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε όμως ως απλοί αναλυτές αυτό το φαινόμενο και να προσπαθήσουμε να "προβλέψουμε" πότε θα επέλθει ένας νέος γύρος μεγάλων, ταξικών αγώνων. Οφείλουμε να δράσουμε έτσι ώστε αυτό να συμβεί το συντομότερο δυνατό, με το μικρότερο δυνατό τίμημα για το κίνημα και με πραγματική προοπτική νίκης για αυτούς τους νέους αγώνες.
 
Ο μόνος δρόμος για την επίτευξη αυτού του σκοπού είναι ένα Ενιαίο Μέτωπο Αριστεράς, συνδικάτων, φοιτητικών συλλόγων, επαγγελματικών ενώσεων κλπ. που θα προετοιμάσει τον αγώνα ενάντια στην κυβερνητική επίθεση. Η παλη για τη δημιουργία ενός τέτοιου μετώπου, για την φοιτητική αριστερά δεν μπορεί παρά να σημαίνει:

- Την πλατύτερη δυνατή ενότητα των δυνάμεων του φοιτητικού κινήματος, στη βάση της εναντίωσης στο νομοσχέδιο Φίλη για την εκπαίδευση αλλά και συνολικά στην κυβερνητική επίθεση (ασφαλιστικό, εργασιακά κλπ).
- Σύνδεση του φοιτητικού με το εργατικό κίνημα, με ψηφίσματα από τους φοιτητικούς συλλόγους υποστήριξης των εργατικών αγώνων, εκκλήσεις για ψηφίσματα και κάθε μορφή υποστήριξης των φοιτητικών αγώνων από τα συνδικάτα, κοινές διαδηλώσεις φοιτητών και εργαζομένων κοκ, με σκοπό την δημιουργία ενός μετώπου που θα επιτρέψει την κλιμάκωση σε έναν αγώνα διαρκείας.
- Με βάση την κατάσταση απογοήτευσης και ήττας που επικρατεί σήμερα, ένας αγώνας διαρκείας δεν μπορεί να ξεσπάσει από τη μια στιγμή στην άλλη. Το καθήκον της φοιτητικής αριστεράς είναι να προετοιμάσει αυτόν τον αγώνα, προσπαθώντας να συζητήσει με τις πλατύτερες μάζες των φοιτητών για την αναγκαιότητά του, να μετατρέψει ξανά τις Γενικές Συνελεύσεις και τις διαδηλώσεις σε υπόθεση των ίδιων των φοιτητών και - έχοντας παράλληλα εξασφαλίσει την ενότητα και τη σύνδεση με το εργατικό κίνημα - να προτείνει ένα σχέδιο κινητοποιήσεων με προοπτική έναν αγώνα διαρκείας. Ένα τέτοιος αγώνας θα διαφέρει θεμελιωδώς στα μάτια των φοιτητών από τους "αγώνες" που βλέπουν να προκηρύσσονται από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ,  ακριβώς επειδή θα είναι ενωτικός, μαζικός και με διάρκεια, θα έχει δηλαδή, πραγματική προοπτική νίκης.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, ενάντια στο νομοσχέδιο για την εκπαίδευση, το ασφαλιστικό "έκτρωμα", τη φτώχεια και την ανεργία, τις κρατικές δολοφονίες των προσφύγων στο Αιγαίο, ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, οφείλουμε να παλέψουμε για να μπει η φοιτητική νεολαία στην πρώτη γραμμή του αγώνα!

Ο Τρότσκι για την Λούξεμπουργκ και τον Λίμπκνεχτ

97 χρόνια από τη δειλή δολοφονία των κορυφαίων Γερμανών επαναστατών, της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ από την υποταγμένη στον γερμανικό ιμπεριαλισμό σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Έμπερτ, δημοσιεύουμε το κείμενο που έγραψε αμέσως μετά το θάνατό τους ο Λέον Τρότσκι:
 
Υποστήκαμε ταυτόχρονα δυο βαριές απώλειες, οι οποίες συνιστούν σε μια τεράστια απώλεια. Έπεσαν από τις γραμμές μας δυο ηγέτες των οποίων τα ονόματα θα βρίσκονται για πάντα στο μεγάλο βιβλίο της προλεταριακής επανάστασης: Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζα Λούξεμπουργκ. Χάθηκαν. Σκοτώθηκαν. Δεν είναι πια μαζί μας!

Το όνομα του Λίμπκνεχτ, αν και είναι ήδη γνωστό, απέκτησε αμέσως παγκόσμια σημασία από τους πρώτους μήνες της μακάβριας Ευρωπαϊκής σφαγής. Ήχησε σαν το όνομα της επαναστατικής τιμής, σαν μια δέσμευση για την επερχόμενη νίκη. Σε αυτές τις πρώτες βδομάδες όταν ο μιλιταρισμός γιόρταζε τα πρώτα όργια του και τιμούσε του πρώτους του δαιμονικούς θριάμβους, σε εκείνες τις βδομάδες όταν οι Γερμανικές δυνάμεις καταλάμβαναν το Βέλγιο παραμερίζοντας τα Βελγικά οχυρά σαν χαρτόσπιτα, όταν τα κανόνια των 42 χιλιοστών φαίνονταν σα να απειλούσαν να υποδουλώσουν και να κάμψουν όλη την Ευρώπη στο Βίλχεμ, εκείνες τις ημέρες και βδομάδες όταν η επίσημη  γερμανική σοσιαλδημοκρατία με επικεφαλής τους Σάιντεμαν και τους Έμπερτ της υπέκυψε πατριωτικά μπροστά στο Γερμανικό μιλιταρισμό στο οποίο τα πάντα, τουλάχιστον έτσι φαίνονταν, θα υπέκυπταν  τόσο στο εξωτερικό (το ποδοπατημένο Βέλγιο και η Γαλλία με το βόρειο μέρος της να έχει καταληφθεί από τους Γερμανούς) και στο εσωτερικό (όχι μόνο οι γερμανοί γιούνκερς, όχι μόνο η γερμανική μπουρζουαζία, όχι μόνο οι σοβινιστικές μεσαίες τάξεις αλλά τελευταία και όχι σε μικρό βαθμό το επίσημα αναγνωρισμένο τμήμα της Γερμανικής εργατικής τάξης). Σε αυτές τις μαύρες, τρομερές και αχρείες ημέρες ξέσπασε στη Γερμανία μια επαναστατική φωνή διαμαρτυρίας, οργής και κατάρας. Αυτή ήταν η φωνή του Καρλ Λίμπνεχτ και αντήχησε σε ολόκληρη την υφήλιο!

Στη Γαλλία όπου η διάθεση των μαζών βρέθηκε υπό τον κνούτο της γερμανικής επίθεσης, όπου το κυρίαρχο κόμμα των Γάλλων σοσιαλπατριωτών διακήρυξε στο προλεταριάτο την αναγκαιότητα να πολεμήσει όχι για τη ζωή αλλά μέχρι θανάτου (και πως αλλιώς από τη στιγμή που «όλος ο λαός» της Γερμανίας λαχταρά να καταλάβει το Παρίσι!), ακόμα και στη Γαλλία, η φωνή του Λίμπκνεχτ αντήχησε απειλητική, καθόλου μεθυστική, καταστρέφοντας τα εκατομμύρια ψέματα, συκοφαντίες και τον πανικό. Θα μπορούσε κανείς να νιώσει ότι μόνο ο Λήμπκνεχτ εκπροσωπούσε τις καταπιεζόμενες μάζες.

Στην πραγματικότητα όμως, ακόμα και τότε δεν ήταν μόνος καθώς εμφανίστηκε στο προσκήνια μαζί με τον Λίμπκνεχτ από την πρώτη μέρα του πολέμου η θαρραλέα, πιστή και ηρωική Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Η ανομία του γερμανικού αστικού κοινοβουλευτισμού δεν της έδωσε τη δυνατότητα να εκτοξεύσει τη διαμαρτυρία της  από το βήμα του κοινοβουλίου, όπως έκανε ο Λίμπκνεχτ και έτσι ακούστηκε λιγότερο. Ωστόσο, η συνεισφορά της στην αφύπνιση των καλύτερων στοιχείων της γερμανικής εργατικής τάξης δεν ήταν με κανένα τρόπο μικρότερη από αυτή του συντρόφου της στον αγώνα και στο θάνατο, του Καρλ Λίμπκνεχτ. Οι δυο αυτοί μαχητές τόσο διαφορετικοί στη φύση τους και όμως τόσο κοντά, συμπλήρωναν ο ένας τον άλλο, ανυπότακτοι βάδισαν προς τον κοινό στόχο, συνάντησαν τον θάνατο μαζί και μπήκαν στην ιστορία πλάι - πλάι.

Ο Καρλ Λίμπκνεχτ εκπροσωπούσε την αυθεντική και ολοκληρωμένη προσωποποίηση του αδιάλλακτου επαναστάτη. Τις τελευταίες μέρες και μήνες της ζωής του είχαν δημιουργηθεί γύρω από το όνομα του διάφοροι μύθοι: παράλογα εμπαθείς στον αστικό τύπο, ηρωικοί από τα χείλη των εργατικών μαζών.

Στην ιδιωτική του ζωή ο Καρλ Λίμπκνεχτ ήταν, αλίμονο!, η επιτομή της καλοσύνης, της απλότητας και της αδερφοσύνης. Τον συνάντησα πριν από 15 χρόνια. Ήταν γοητευτικός, προσεκτικός, συμπαθητικός. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν ενδεικτική του χαρακτήρα του μια σχεδόν θηλυκή ευαισθησία με την καλύτερη έννοια της λέξης. Δίπλα στην θηλυκή αυτή ευαισθησία ο Λίμπκνεχτ διακρίνονταν από την εξαιρετική θέρμη της επαναστατικής θέλησης του, ικανός να πολεμήσει ως την τελευταία ρανίδα του αίματος του στο όνομα αυτού που θεωρούσε σωστό και δίκαιο. Η πνευματική του ανεξαρτησία ήταν ήδη εμφανής από τη νιότη του, όταν επιχείρησε περισσότερες από μια φορές να υπερασπιστεί την άποψη του εναντίον του αδιαμφισβήτητου κύρους του Μπέμπελ. Το έργο του μέσα στη νεολαία και η πάλη του κατά της στρατιωτικής μηχανής των Χοετζόλερν χαρακτηρίστηκε από το μεγάλο κουράγιο του. Τέλος ανακάλυψε το πλήρες μέγεθος του όταν έγειρε τη φωνή του κατά της συμπαγούς πολεμοκάπηλης  μπουρζουαζίας και της προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας στο Γερμανικό Ράϊχσταγκ, όπου όλη η ατμόσφαιρα είχε διαποτιστεί με το μίασμα του σοβινισμού. Αποκάλυψε το πλήρες μέγεθος της προσωπικότητας του όταν ως στρατιώτης σήκωσε το λάβαρο της ανοιχτής εξέγερσης εναντίον της μπουρζουαζίας και του μιλιταρισμού της στην Πλατεία Πότσδαμ του Βερολίνου. Ο Λήμπκνεχτ συνελήφθη. Η φυλακή και τα καταναγκαστικά έργα δεν έκαμψαν το πνεύμα του. Περίμενε στο κελί του και προέβλεπε με βεβαιότητα. Απελευθερωμένος από την επανάσταση του Νοεμβρίου πέρσι [1918], ο Λίμπκνεχτ αμέσως βρέθηκε επικεφαλής των καλύτερων και πιο αποφασισμένων στοιχείων της Γερμανικής εργατικής τάξης. Ο Σπάρτακος βρέθηκε στις γραμμές των Σπαρτακιστών και χάθηκε με το λάβαρο τους στα χέρια του.
 
Pόζα Λούξεμπουργκ

Το όνομα της Ρόζας Λούξεμπουργκ είναι λιγότερο γνωστό στις υπόλοιπες χώρες από ότι είναι εδώ στη Ρωσία. Ωστόσο, θα μπορούσαμε να πούμε με κάθε βεβαιότητα ότι η μορφή της δεν ήταν καθόλου μικρότερη από αυτή του Λίμπκνεχτ. Kοντούλα, ευπαθής, ασθενική, με ανταύγειες ευγένειας στο πρόσωπο της, όμορφα μάτια και ακτινοβόλο πρόσωπο, εξέπλησσε τους πάντες με τον ηρωισμό της σκέψης της. Ήταν σπουδαία κάτοχος της μαρξιστικής μεθόδου σαν όργανο του σώματος της. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Μαρξισμός έρεε στο αίμα της.

Έχω πει ότι οι δυο αυτοί ηγέτες με τόσο διαφορετική φύση συμπλήρωναν ο ένας τον άλλο. Θα ήθελα να τονίσω το γεγονός αυτό καθώς και να το εξηγήσω. Αν ο αμετανόητος επαναστάτης Λίμπκνεχτ χαρακτηρίζονταν από θηλυκή ευαισθησία στις προσωπικές συνήθειες του, τότε αυτή η αδύναμη γυναίκα χαρακτηριζόταν από ανδρείκια δύναμη σκέψης. Κάποτε ο Φερνιντάντ Λασσάλ μίλησε για τη φυσική δύναμη της σκέψης, για την προστακτική εξουσία της έντασης της όταν ξεπερνά φαινομενικά υλικά εμπόδια στο δρόμο της. Αυτή είναι η εντύπωση που αποκομίζεις όταν μιλάς στη Ρόζα, όταν διαβάζεις τα άρθρα της ή την ακούς να μιλάει από το βήμα εναντίον των εχθρών της. Και πράγματι είχε πολλούς εχθρούς! Τη θυμάμαι να μιλάει στο συνέδριο της Ιένης, νομίζω. Η έντονη φωνή της, τεταμένη σαν σε σύρμα, διαπέρασε τις παράλογες διαμαρτυρίες των οπορτουνιστών από τη Βαυαρία, Μπάντεν και αλλού. Πόσο την μισούσαν! Πόσο την απεχθάνονταν! Με τη μικροκαμωμένη και εύθραυστη κορμοστασιά της ανέβαινε στην εξέδρα του συνεδρίου ως η προσωποποίηση της προλεταριακής επανάστασης. Με τη βία της λογικής της και την εξουσία του σαρκασμού της ανάγκαζε σε σιγή ακόμα και τους πιο σθεναρούς αντιπάλους της. Η Ρόζα γνώριζε πως να μισεί τους εχθρούς του προλεταριάτου και ακριβώς εξαιτίας αυτού γνώριζε πως να εγείρει το μίσος τους εναντίον της. Από πολύ νωρίς, αυτό το γεγονός το γνώριζαν και οι εχθροί της.

Από την πρώτη μέρα, ή καλύτερα από την πρώτη ώρα του πολέμου, η Ρόζα Λούξεμπουργκ ξεκίνησε μια εκστρατεία κατά του σοβινισμού, εναντίον της πατριωτικής λαγνείας, εναντίον της αμφιταλάντευσης του Κάουτσκι και Χάασε και εναντίον της αμορφίας των κεντριστών, υπέρ της επαναστατικής ανεξαρτησίας του προλεταριάτου, για το διεθνισμό και την προλεταριακή επανάσταση.

Ναι, πράγματι, συμπλήρωναν ο ένας τον άλλο!

Με τη δύναμη της θεωρητικής της σκέψης και την ικανότητα της να γενικεύει, η Ρόζα Λούξεμπουργκ βρίσκονταν πολύ πιο πάνω όχι μόνο από τους εχθρούς της αλλά επίσης και από τους συντρόφους της. Ήταν ιδιοφυΐα. Το στυλ της, έντονο, ακριβές, θαυμάσιο και αμείλικτο, θα παραμείνει για πάντα ο πραγματικός καθρέφτης της σκέψης της.
 
Λίμπκνεχτ

Ο Λίμπκνεχτ δεν ήταν θεωρητικός. Ήταν άνθρωπος της άμεσης δράσης. Παρορμητικός και εκ φύσεως παθιασμένος, κατείχε μια εξαιρετικά πολιτική διαίσθηση, μια εκπληκτική γνώση των μαζών και της κατάστασης και εν τέλει ένα απαράμιλλο κουράγιο επαναστατικής πρωτοβουλίας. Η ανάλυση της εσωτερικής και της διεθνούς κατάστασης στην οποία βρέθηκε η Γερμανία μετά τις 9 Νοέμβρη του 1918 καθώς και μια επαναστατική πρόγνωση μπορούσε και έπρεπε να ακουστεί πρώτα απ’ όλα από τη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Η πρόσκληση σε άμεση δράση και σε κάποια δεδομένη στιγμή σε ένοπλη εξέγερση θα έπρεπε κατά πάσα πιθανότητα να προέλθει από τον Λήμπκνεχτ. Αυτοί οι δυο αγωνιστές δεν θα μπορούσαν να αλληλοσυμπληρώνουν ο ένας τον άλλο με καλύτερο τρόπο.

Μόλις η Λούξεμπουργκ και ο Λίμπκνεχτ είχαν βγεί από τη φυλακή, βρέθηκαν πλάι - πλάι, αυτός ο ανεξάντλητος επαναστάτης και αυτή η αδιάλλακτη επαναστάτρια, επικεφαλής  των καλύτερων στοιχείων της Γερμανικής εργατικής τάξης για να αντιμετωπίσουν τις νέες μάχες και δοκιμασίες της προλεταριακής επανάστασης. Στα πρώτα όμως βήματα αυτού του δρόμου ένα προδοτικό χτύπημα μέσα σε μια μέρα τούς σκότωσε.

Σίγουρα η αντίδραση δεν θα μπορούσε να είχε διαλέξει πιο επιφανή θύματα. Και τι βέβαιο χτύπημα! Δεν μας προκαλεί έκπληξη! Αντίδραση και επανάσταση γνώριζαν ο ένας τον άλλο πολύ καλά και σε αυτή την περίπτωση η αντίδραση προσωποποιήθηκε με το προσωπείο των πρώην ηγετών του πρώην κόμματος της εργατικής τάξης, τους Σάϊντεμαν και Έμπερτ, των οποίων τα ονόματα για πάντα θα είναι χαραγμένα στη μαύρη βίβλο της ιστορίας ως τα επαίσχυντα ονόματα των κύριων οργανωτών αυτού του προδοτικού φονικού.

Είναι αλήθεια ότι λάβαμε την επίσημη Γερμανική αναφορά, που περιγράφει τη δολοφονία του Λίμπκνεχτ και της Λούξεμπουργκ ως μια «παρεξήγηση» του δρόμου, που προκλήθηκε από την ανεπαρκή ετοιμότητα του φρουρού μπροστά σε ένα εξοργισμένο πλήθος. Μια δικαστική έρευνα οργανώθηκε για αυτό τον σκοπό. Εσείς και εγώ όμως γνωρίζουμε πολύ καλά πού βρίσκεται η αντίδραση σε αυτού του είδους την «αυθόρμητη οργή» κατά των επαναστατών ηγετών. Θυμόμαστε καλά τα Ιουλιανά που ζήσαμε εδώ εντός των τειχών της Πετρούπολης, θυμόμαστε πολύ καλά πως οι συμμορίες των Μαύρων Εκατόνταρχων, που μάζεψαν οι Κερένσκι και Τσερετέλι στην πάλη κατά των Μπολσεβίκων τρομοκρατούσαν συστηματικά τους εργάτες, δολοφονούσαν τους ηγέτες τους και επιτίθονταν με βιαιότητα κατά των εργατών στο δρόμο. Οι περισσότεροι θα θυμούνται το όνομα του εργάτη Βοϊνώφ, που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια μιας «παρεξήγησης». Αν καταφέραμε να σώσουμε τον Λένιν εκείνη την εποχή αυτό οφείλονταν μόνο στο ότι δεν έπεσε στα χέρια των εξοργισμένων συμμοριών των Μαύρων Εκατόνταρχων. Εκείνη την εποχή υπήρχαν καλοπροαίρετοι άνθρωποι μέσα στους Μενσεβίκους και τους Σοσιαλεπαναστάτες που ενοχλήθηκαν από το γεγονός ότι ο Λένιν και ο Ζηνόβιεφ, που είχαν κατηγορηθεί ως Γερμανοί κατάσκοποι δεν εμφανίστηκαν στο δικαστήριο για να αντικρούσουν τις συκοφαντίες. Μάλιστα κατηγορήθηκαν ακριβώς γι’ αυτό το γεγονός. Σε ποιό δικαστήριο όμως; Σε αυτό το δικαστήριο στο οποίο ο Λένιν θα αναγκάζονταν να «δραπετεύσει» όπως συνέβη με τον Λήμπκνεχτ και αν τον πυροβολούσαν  ή τον μαχαίρωναν, η επίσημη αναφορά των Κερένσκι και Τσερετέλι θα ανέφερε ότι ο ηγέτης των Μπολσεβίκων σκοτώθηκε από την φρουρά ενώ προσπαθούσε να δραπετεύσει. Όχι, μετά την τρομερή εμπειρία του Βερολίνου έχουμε δέκα φορές περισσότερους λόγους να είμαστε ικανοποιημένοι που ο Λένιν δεν παρουσιάστηκε στην ψεύτικη δίκη και ακόμη περισσότερο στη βία χωρίς δίκη.

Ο Καρλ όμως και η Ρόζα δεν κρύφτηκαν. Το χέρι της αντίδρασης τους είχε αδράξει σφιχτά και αυτό το χέρι τους έπνιξε. Τι χτύπημα! Τί θλίψη! Οι καλύτεροι ηγέτες του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος δεν υπάρχουν πια. Οι σύντροφοί μας δεν βρίσκονται πια ανάμεσα στους ζωντανούς. Οι δολοφόνοι τους στέκονται υπό το λάβαρο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος έχοντας το θράσος να αξιώνουν τη δημιουργία του κόμματός τους από τον ίδιο τον Καρλ Μαρξ! Τί διαστροφή! Τι εμπαιγμός! Απλά σκεφτείτε, σύντροφοι, ότι η ‘Μαρξιστική’ Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία, μητέρα της εργατικής τάξης, που από τις πρώτες μέρες του πολέμου υποστήριξε τον αχαλίνωτο γερμανικό μιλιταρισμό τις ημέρες της καταστροφής του Βελγίου και της κατάληψης των βόρειων επαρχιών της Γαλλίας, αυτό το κόμμα που πρόδωσε την Οκτωβριανή Επανάσταση στο γερμανικό μιλιταρισμό κατά τη διάρκεια της ειρήνης στο Μπρεστ, αυτό είναι το κόμμα του οποίου οι ηγέτες Σάϊντεμαν και Έμπερτ τώρα οργανώνουν τις μαύρες συμμορίες για να δολοφονήσουν τους ήρωες της Διεθνούς, Καρλ Λήμπκνεχτ και Ρόζα Λούξεμπουργκ!

Τι τερατώδης ιστορική διαστροφή! Κοιτώντας πίσω στο παρελθόν μπορούμε να κάνουμε σύγκριση με την ιστορική τύχη του Χριστιανισμού. Η ευαγγελική διδασκαλία των σκλάβων, ψαράδων, εργατών, των καταπιεσμένων και όλων αυτών που συντρίφτηκαν από την δουλοκτητική κοινωνία, αυτή η θεωρία του φτωχού λαού που εμφανίστηκε ιστορικά, στη συνέχεια οικειοποιήθηκε από αυτούς που μονοπωλούσαν τον πλούτο, τους βασιλιάδες, αριστοκράτες, αρχιεπίσκοπους, τοκογλύφους, πατριάρχες, τραπεζίτες και τον Πάπα της Ρώμης και μετατράπηκε σε κάλυμμα για τα εγκλήματα τους. Όχι, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία παρ’ όλ’ αυτά ότι μεταξύ της διδασκαλίας του πρωτόγονου Χριστιανισμού όπως αναδύθηκε από την συνείδηση των πληβείων και τον επίσημο καθολικισμό ή την ορθοδοξία, εκεί δεν υπάρχει τόσο μεγάλο χάσμα όπως αυτό που υπάρχει μεταξύ της διδασκαλίας του Μαρξ  που αποτελεί την ουσία της επαναστατικής σκέψης και επαναστατικής θέλησης και σ’ αυτά τα τιποτένια απομεινάρια των αστικών ιδεών με τα οποία οι Σάϊντεμαν και Έμπερτ όλων των χωρών ζουν και τα πουλούν. Μέσω της μεσολάβησης των ηγετών της σοσιαλδημοκρατίας η μπουρζουαζία έχει προσπαθήσει να λεηλατήσει την πνευματική περιουσία του προλεταριάτου και να αποκρύψει την ληστεία της με το λάβαρο του Μαρξισμού. Ωστόσο, πρέπει να ελπίζουμε σύντροφοι, ότι αυτό το αχρείο έγκλημα θα είναι το τελευταίο με το οποίο θα κατηγορηθούν οι Σαϊντεμαν και οι Έμπερτ. Το προλεταριάτο της Γερμανίας έχει υποφέρει αρκετά στα χέρια αυτών που έχουν τεθεί επικεφαλής του. Το γεγονός αυτό όμως θα αφήσει τα ίχνη του. Το αίμα του Καρλ Λήμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ φωνάζει. Το αίμα αυτό θα αναγκάσει τα πεζοδρόμια τους Βερολίνου και τους λίθους της Πότσνταμεν Πλατς, στην οποία ο Λήμπκνεχτ για πρώτη φορά σήκωσε το λάβαρο της εξέγερσης εναντίον του πολέμου και του κεφαλαίου, να μιλήσουν. Μια μέρα αργά ή γρήγορα, θα φτιαχτούν οδοφράγματα από αυτούς τους λίθους στους δρόμους του Bερολίνου εναντίον των δουλικών χαμερπών και κοπρόσκυλων της αστικής κοινωνίας εναντίον των Σάϊντεμαν και Έμπερτ!

Στο Βερολίνο οι σφαγείς έχουν τώρα συντρίψει το κίνημα των Σπαρτακιστών: των Γερμανών κομμουνιστών. Έχουν σκοτώσει δυο από τους καλύτερους εμπνευστές αυτού του κινήματος και ίσως σήμερα να γιορτάζουν τη νίκη τους. Δεν είναι όμως πραγματική νίκη επειδή δεν έχει έρθει ακόμα η άμεση, ανοιχτή και πλήρης μάχη. Δεν έχει έρθει ακόμα η εξέγερση του Γερμανικού προλεταριάτου στο όνομα της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας. Έχει απλά υπάρξει η σημαντική αναγνώριση, μια βαθιά κατασκοπευτική αποστολή στη διάταξη του εχθρού. Η ανίχνευση προηγείται της σύγκρουσης αλλά ακόμα δεν αποτελεί σύγκρουση. Αυτή η ολοκληρωτική ανίχνευση είναι αναγκαία για το γερμανικό προλεταριάτο όπως ήταν και για μας στα Ιουλιανά.

Η δυστυχία είναι ότι δυο από τους καλύτερους διοικητές έχουν πέσει κατά την αποστολή ανίχνευσης. Αυτό το γεγονός αποτελεί μεγάλη απώλεια αλλά όχι ήττα. Η μάχη βρίσκεται ακόμα μπροστά.

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του Revolt

Το νέο τεύχος του Revolt κυκλοφόρησε, εμπλουτισμένο σε ύλη και αισθητικά αναβαθμισμένο! Προμηθευτείτε από τα σημεία παρέμβασης της Νεολαίας ενάντια στον Καπιταλισμό ή επικοινωνώντας μαζί μας!

Η απάτη του «εθνικού διαλόγου» για την εκπαίδευση

Με το ξεκίνημα της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς, η δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έδειξε γλαφυρά τις προθέσεις της στο χώρο της Παιδείας μετά την υπογραφή του 3ου Μνημονίου. Η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς τον Σεπτέμβρη βρήκε τα σχολεία χωρίς δασκάλους και καθηγητές, με αποτέλεσμα πολλά βασικά μαθήματα να μη μπορούν να διδαχτούν. Εξαιτίας της υποχρηματοδότησης, πολλά σχολεία δεν μπορούν να καλύψουν τα έξοδα για θέρμανση, ύδρευση, ακόμα και κιμωλίες!

Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πολλά τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ υπολειτουργούν από τις αρχές του Οκτώβρη που άρχισαν τα μαθήματα, λόγω των ελλείψεων σε καθηγητές. Πέντε τμήματα ΑΕΙ-ΤΕΙ δεν έχουν κανένα μόνιμο διδάσκοντα, ενώ άλλα 44 έχουν μονοψήφιο αριθμό διδασκόντων! Η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων για το 2015 ανήλθε σε 112 εκατομμύρια ευρώ (μείωση 62,5% σε σχέση με το 2008 που άρχισε η κρίση), ενώ για το επόμενο έτος υπολογίζεται παραπέρα μείωση 10%.

Η χρηματοδότηση για προσλήψεις συμβασιούχων για το τρέχον έτος ήταν κάτω από 1,5 εκατομμύριο ευρώ, ενώ για το επόμενο έτος θα είναι ακόμα μικρότερη. Ιδιαίτερο πρόβλημα υπάρχει στα περιφερειακά ιδρύματα που έχουν ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό από τη γέννησή τους. Έτσι, διάφορα ιδρύματα και, ιδιαίτερα, τα ΤΕΙ ζητούν από συμβασιούχους που εργάστηκαν στο παρελθόν σε συγκεκριμένες σχολές να δηλώσουν διαθεσιμότητα, ώστε να διδάξουν αυτή τη φορά αμισθί, δηλαδή ως εθελοντές για την «ομαλή» λειτουργία των ιδρυμάτων.

Αυτή η κατάσταση φέρνει ένα μεγάλο μέρος των σχολείων και των πανεπιστημίων της χώρας στα πρόθυρα του οριστικού κλεισίματός τους ή της υπολειτουργίας, αφού τα αναγκάζει να αναζητήσουν συμβασιούχους για να καλύψουν τα κενά χιλιάδων (1.200 μόνο για τα πανεπιστήμια) εκπαιδευτικών που έχουν συνταξιοδοτηθεί από το 2012. Παράλληλα αποτελεί μια συνειδητή επιδίωξη υποβάθμισής τους, με στόχο να προχωρήσει η ιδιωτικοποίησή τους μέσα από την εμφάνιση των ιδιωτών επενδυτών ως «σωτήρων» που θα προχωρήσουν στην αναβάθμιση την οποία αρνείται να χρηματοδοτήσει το κράτος.

Για το νέο πολυνομοσχέδιο που προβλέπεται να έρθει προς ψήφιση την Άνοιξη, ο Υπουργός Παιδείας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, Ν. Φίλης, αναφέρει σε συνέντευξή του ότι: «Το δημοσιοποιημένο νομοσχέδιο δεν κατατέθηκε στη Βουλή γιατί έγιναν οι εκλογές. Ως προς τα ΑΕΙ το νομοσχέδιο αυτό αντιμετωπίζει κάποια λειτουργικά ζητήματα και προχωρεί σε αλλαγές στη διοίκηση των πανεπιστημίων. Εκκρεμεί ωστόσο μια συνολική πρόταση για αλλαγές σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης με χρονικό ορίζοντα την άνοιξη. Όμως θα προηγηθεί ο εθνικός και κοινωνικός διάλογος για την εκπαίδευση». Με λίγα λόγια ο υπουργός ακολουθεί τη συνήθη τακτική του «εθνικού διαλόγου» ώστε να δώσει την εικόνα συνεννόησης με διάφορους εκπαιδευτικούς φορείς που υποτίθεται θα έχουν τη δυνατότητα να τροποποιήσουν το νομοσχέδιο μέχρι την τελική κατάθεσή του. Μάλιστα ο περίφημος διάλογος θα περιλαμβάνει παλαιότερους Υπουργούς Παιδείας, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο οι τροποποιήσεις να χτυπήσουν τις λιγοστές θετικές πτυχές του νομοσχεδίου της περιόδου Μπαλτά και να ενσωματώσουν αυτούσιες τις αντιδραστικές αλλαγές που είχαν επιχειρηθεί από προηγούμενες κυβερνήσεις. Φυσικά, στον «εθνικό διάλογο» εκτός από εκπαιδευτικούς φορείς θα «χωράνε» και κάθε είδους κρατικοί θεσμοί που αποτελούν θεματοφύλακες των συμφερόντων των καπιταλιστών και ακόμα και οι ίδιες οι ενώσεις των καπιταλιστών, όπως ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων κ.α.

Όσον αφορά τις προσλήψεις εκπαιδευτικών, η ηγεσία του υπουργείου παιδείας λέει ανοικτά ότι εξαρτάται από τη «δημοσιονομική πολιτική» της κυβέρνησης. Με απλά λόγια, η τραγική κατάσταση σε σχολεία και πανεπιστήμια, ομολογείται ότι είναι συνέπεια της προσπάθειας να πληρώσουν τις συνέπειες της κρίσης οι εργαζόμενοι και οι νέοι, προκειμένου η κυβέρνηση να «αφοσιωθεί» στην χρηματοδότηση των πακέτων διάσωσης των τραπεζών, την αποπληρωμή του δημόσιου ληστρικού χρέους στους δανειστές κοκ. Τέλος, ανοιχτά πλέον η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τάσσεται υπέρ της «αξιολόγησης» των εκπαιδευτικών, η οποία δεν αποτελεί παρά «βιτρίνα» για μαζικές απολύσεις στο δημόσιο κατ’ απαίτηση των δανειστών για ένα μικρό και φτηνό κράτος.

Συμπερασματικά, οι αλλαγές που ετοιμάζονται και αφορούν την παιδεία δεν αλλάζουν σημαντικά τον προσανατολισμό και το χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Το νέο πολυνομοσχέδιο που ετοιμάζεται για τη νέα χρονιά συνεχίζει στην ίδια πορεία παλαιότερων νόμων και βαθαίνει τον ταξικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης (23% ΦΠΑ στα φροντιστήρια κλπ.) καθιστώντας την υπόθεση της μόρφωσης των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων  όλο και περισσότερο ασήκωτη.
  
Οι ενώσεις συμβασιούχων και μόνιμων καθηγητών από κοινού με τους φοιτητικούς συλλόγους και το μαθητικό κίνημα θα πρέπει να συντονιστούν απαιτώντας από το κράτος επαρκή χρηματοδότηση για τις ανάγκες στην εκπαίδευση και όχι για τις τσέπες των τραπεζιτών και των μεγαλοεπιχειρηματιών. Ιδιαίτερα ενόψει του υποτιθέμενου «εθνικού διαλόγου» που ετοιμάζει το Υπουργείο Παιδείας, θα πρέπει να αποκαλυφθεί ο απατηλός του χαρακτήρας και να ξεκινήσει μια σοβαρή προετοιμασία για ένα μαζικό αγώνα διαρκείας – σε σύνδεση με το σύνολο του εργατικού κινήματος που δέχεται και θα δεχτεί σκληρές επιθέσεις στις κατακτήσεις του – με ορίζοντα την περίοδο που προβλέπεται να ψηφιστεί το νέο πολυνομοσχέδιο για την Παιδεία.

Κωνσταντίνος Α.

Οι κοινωνικές ρίζες του Χριστιανισμού - Μέρος Β΄

Η πολιορκία των Ιεροσολύμων 

Κατά την διάρκεια των τεσσάρων επόμενων χρόνων έλαβε χώρα ένας αιματηρός ανταρτοπόλεμος, ακολουθούμενος από μια παρατεταμένη πολιορκία της Ιερουσαλήμ, κατά την οποία οι μάζες, φοβούμενες προδοσία από την εβραϊκή αριστοκρατία και τους αρχιερείς, στην ουσία εξεγέρθηκαν και πήραν την εξουσία της Ιερουσαλήμ στα χέρια τους. Μία από τις πρώτες πράξεις αυτής της εξέγερσης, ήταν η έφοδος στο Ναό και η καύση των εγγράφων και των πρακτικών που σχετίζονταν με τα χρέη και τους φόρους των αγροτών. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η αριστοκρατία και οι αρχιερείς - συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Ιώσηπου - εγκατέλειψαν την πόλη για την ασφάλεια που τους προσέφεραν οι ελεγχόμενες από τους Ρωμαίους περιοχές. Ακόμη και πριν από αυτή την επανάσταση, η Παλαιστίνη βρισκόταν σε μια δίνη διαφόρων θρησκευτικών αιρέσεων και δογμάτων, που βασίζονταν στην παραδοσιακή εβραϊκή γραφή και συχνά ήταν επηρεασμένες από την γενικευμένη δυσαρέσκεια για τη συνεργασία του εβραϊκού ιερατείου με τους Ρωμαίους και για τον παρασιτισμό του Ναού. Μεταξύ αυτών θα ήταν και εκείνη του «Ιησού», αλλά και άλλες μεσσιανικού τύπου σέχτες που ιδρύονταν από χαρισματικούς ηγέτες. 

Μετά την αιματηρή καταστολή της επανάστασης και την επανακατάληψη της Ιερουσαλήμ (κατά τη διάρκεια της οποίας καταστράφηκε ο Ναός) το 70 μ.Χ, δεκάδες χιλιάδες Εβραίοι εγκατέλειψαν την περιοχή και πολλές χιλιάδες άλλοι, συνελήφθησαν και πωλήθηκαν ως δούλοι. Μια καταστροφή τέτοιων διαστάσεων δε μπορούσε παρά να επηρεάσει την Εβραϊκή διασπορά, που εξαπλώθηκε γύρω από κάθε μεγάλη πόλη σε ολόκληρη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων πόλεων όπως η Ρώμη, η Αλεξάνδρεια και άλλες μεγάλες πόλεις της Ανατολής. 

Πολύ πριν τα επαναστατικά γεγονότα, αιρέσεις κάθε είδους ρίζωσαν στις εβραϊκές κοινότητες της διασποράς, παράλληλα με αυτές της Παλαιστίνης. Ανάμεσα σε αυτό το περιβάλλον αιρέσεων βρισκόταν και το είδος της λατρείας του Ιησού που βασιζόταν στο κήρυγμα του Παύλου, με μια πολιτική προσηλυτισμού όχι μόνο Εβραίων, αλλά και άλλων λαών. Αυτή η αίρεση, έγινε η κύρια βάση του Χριστιανισμού μέσω - μεταξύ άλλων - της απλοποίησης του Εβραϊκού νόμου σχετικά με την αναγκαιότητα της περιτομής και των αυστηρών νηστειών. 

Όλα τα πρωτοχριστιανικά έργα που κυκλοφορούσαν από τα μέσα έως το τέλος του πρώτου αιώνα- συμπεριλαμβανομένων των επιστολών του Παύλου - δεν περιείχαν καμία ιστορική αφήγηση που να συνέδεε τον Ιησού με κάποια βιογραφία. Αυτό έγινε αργότερα με το ευαγγέλιο του Μάρκου, στο οποίο στηρίχτηκαν ο Λουκάς και ο Ματθαίος. Το Ευαγγέλιο αυτό γράφτηκε σα μια αλληγορική περιγραφή ενός βίου, συνταγμένη με τέτοιο τρόπο, ώστε να ταιριάζει με το δόγμα του Ιησού που είχε αρχίσει να εδραιώνεται. Ήταν μια έκφραση της αυξανόμενης αυτοπεποίθησης που προσέδιδε η μεγάλη αριθμητική δύναμη στη συγκεκριμένη αίρεση. Αλλά ήταν επίσης, μια έκφραση της αυξανόμενης ταξικής διαίρεσης εντός της χριστιανικής κοινότητας, καθώς συμβιβαζόταν με τη ρωμαϊκή κοινωνία. Από τις αρχικές κομμουνιστικές ιδέες της λατρείας του Ιησού, σήμερα στην Καινή Διαθήκη εξακολουθούν να υπάρχουν μόνο μερικές υποδείξεις και προτάσεις αυτού του είδους. 

Η Εκκλησία επεξεργάστηκε το δόγμα της τις πρώτες δεκαετίες του δευτέρου αιώνα, σε μεγάλο βαθμό, μέσα από τις πολεμικές με τους πρώην ομόθρησκους, τους Εβραίους και με την πληθώρα των πρωτοχριστιανικών σεχτών. Παράλληλα με την διαμόρφωση του δόγματος, η Εκκλησία δημιούργησε ένα μηχανισμό για να αυτοσυντηρηθεί. Μόλις πρόσφατα ήρθαν στο φως στοιχεία για την ύπαρξη μιας τεράστιας ποικιλίας πρωτοχριστιανικών σεχτών. Η αιτία για την αργοπορημένη αυτή αποκάλυψη της ύπαρξής τους, είναι το γεγονός ότι ο κυρίαρχος εκκλησιαστικός μηχανισμός από τη στιγμή που καθιερώθηκε έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια να εξαλείψει αυτές τις «αιρέσεις» και κατά τη διάρκεια αυτής της προσπάθειας, αφαίρεσε τα περισσότερα από τα στοιχεία που αποδείκνυαν ότι υπήρχαν άλλες εκδοχές λατρείας του Ιησού. 

Το κύριο ζήτημα είναι γιατί ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε τόσο πολύ κατά τους επόμενους δύο αιώνες. Δεν ήταν ένα κίνημα κατά της δουλείας, καθώς η δουλεία ήταν πανταχού παρούσα σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και οι Χριστιανοί κατείχαν σκλάβους όπως όλοι οι άλλοι. Υπάρχουν ενδείξεις ότι ακόμα και επίσκοποι είχαν σκλάβους, όπως οι πλούσιοι Ρωμαίοι αυτήν τη περίοδο. 

Ο θεολογικός παράγοντας ήταν δευτερεύουσας σημασίας. Η άκαμπτη και αυτο-αναπαραγόμενη γραφειοκρατία που είχε αναπτυχθεί εντός της Εκκλησίας, αντανακλούσε τις ταξικές διακρίσεις στην κοινωνία και είχε γίνει ένα σημαντικό προπύργιο του ταξικού συστήματος. 

«Με τον καιρό, οι λόγοι και τα κηρύγματα των χριστιανών ηγετών συμπεριέλαβαν, όχι μόνο την επίσημη πλευρά των αριστοκρατικών νόμων, αλλά και τις αξίες και την ιδεολογία της ύστερης Ρωμαϊκής ανώτερης τάξης» (Salzman : «Η Πραγμάτωση μιας Χριστιανικής Αριστοκρατίας») 

Προσηλυτισμός

Το απόσπασμα αυτό,  αναφέρεται στην περίοδο μετά από τον λεγόμενο προσηλυτισμό του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου στις αρχές του τετάρτου αιώνα, αν και πολύ καρό πριν από αυτόν, η Εκκλησία έπαιζε πολύ σημαντικό κοινωνικό και οικονομικό ρόλο για λογαριασμό της άρχουσας τάξης. Πολλοί υπάλληλοι του κράτους ήταν Χριστιανοί επίσκοποι ή ηγέτες. Το σημαντικότερο είναι ότι διαδραμάτιζαν βασικό ρόλο σχετικά με τη διαχείριση και την οργάνωση της τοπικής αυτοδιοίκησης. 

Στο μέτρο που αυτό σημαίνει κάτι σε μια Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που βρισκόταν σε παρακμή, η Εκκλησία ήλεγχε την τοπική αυτοδιοίκηση. Επίσκοποι και εκκλησιαστικοί υπάλληλοι συνέλεγαν τους φόρους, διένειμαν ελεημοσύνη και οι νομικές διαφορές, όπως και οι διαμάχες για τα κτήματα, ήταν υπό την εποπτεία τους. Η Εκκλησία ήταν μια ανεπίσημη «δημόσια υπηρεσία» για λογαριασμό της ρωμαϊκής γραφειοκρατίας, πολύ πριν ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος της δώσει αυτοκρατορική επικύρωση. Η Εκκλησία εκπλήρωνε μια οικονομική και κοινωνική λειτουργία, μέσα από το χειρισμό των υποθέσεων ενός αυξανόμενου ποσοστού φτωχών και στερημένων και τη συγκράτηση της οργής τους. Γι' αυτό το λόγο η άρχουσα τάξη της επέτρεψε να αναπτυχθεί και όχι λόγω μιας τάχα πνευματικής «αφύπνισής» της. 

Η Εκκλησία ήταν σε θέση να εκπληρώσει αυτό το ρόλο, διότι παρείχε μια «βαλβίδα ασφαλείας» σχετικά με τις ελπίδες και τις φιλοδοξίες των μαζών. Έδωσε στην αγροτιά την ευκαιρία να βρεθεί στο ίδιο κτίριο με τους γαιοκτήμονες και τους αριστοκράτες (αν όχι στα ίδια στασίδια). Αν και υπήρχαν περιορισμένες ελπίδες για μια καλύτερη ζωή σε αυτόν το κόσμο, η Εκκλησία τους προσέφερε την υπόσχεση ότι θα ήταν ίσοι με τους πλούσιους στον επόμενο. Τους προσέφερε ένα Μεσσία και μία μετά θάνατο ζωή, σε αντίθεση με τους υπερόπτες και αδιάφορους θεούς της Ελλάδας και της Ρώμης. 

Η γραφειοκρατία της Εκκλησίας ανέπτυξε συνειδητά μια πολιτική (και θεολογία) που εξυπηρετούσε τα δικά της συμφέροντα, που όλο και περισσότερο ταυτίζονταν με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Επίσης ως προς τη δομή και τις προοπτικές της, προσαρμόστηκε στην ανάπτυξη της φεουδαρχικής κοινωνίας καλύτερα από το σάπιο πια δουλοκτητικό κράτος. Η Εκκλησία δεν έκανε καμία εκστρατεία για τη χειραφέτηση των μαζών, αλλά προσέφερε μια νέα διευθέτηση για την εκμετάλλευσή τους. 

Σε ότι αφορά στην αγροτιά και τους φτωχούς των πόλεων, όσο εκείνοι γνώριζαν και έκαναν αποδεκτή τη θέση τους στην άκαμπτη αυτή ταξική δομή, για τους φτωχότερους από αυτούς, η Εκκλησία προσέφερε ελεημοσύνη και υποστήριξη ως ανακούφιση για τις πιο πιεστικές ανάγκες και τους χειρότερους πόνους τους. Η Εκκλησία ήταν σχεδόν ο μοναδικός μηχανισμός πρόνοιας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που μπορούσε επίσης να προσφέρει την αίσθηση της ένταξης σε μια εθνική, αλλά και διεθνή κοινότητα. Γι' αυτούς τους λόγους, είχε μεγάλη απήχηση στους φτωχούς και τους καταπιεσμένους. Την είχαν αποκαλέσει ειρωνικά ένα κίνημα «των σκλάβων και των γυναικών».

Διώξεις

Από τη στιγμή που υποστηρίχθηκε από την κρατική εξουσία η Εκκλησία, κατάφερε να καταστρέψει τους αντιπάλους της. Έχουν γραφτεί πολλές υπερβολές για τις Ρωμαϊκές διώξεις κατά της Εκκλησίας κατά τους τρεις πρώτους αιώνες μ.Χ, αλλά ακόμα και αυτές οι υπερβολές ωχριούν μπροστά στις τρομερές διώξεις της Εκκλησίας κατά διαφόρων θρησκευτικών σεχτών, από την εποχή που αυτή υποστηρίχθηκε από την αυτοκρατορική εξουσία. Βιβλία και αιρετικοί παραδόθηκαν στην πυρά. Η θεολογική ιστορία ξαναγράφτηκε. Μύθοι στοιβάχτηκαν πάνω σε μύθους όσο περνούσαν οι αιώνες. Ήταν τέτοιος ο βαθμός της πλαστογράφησης της Ιστορίας, που ακόμα και σήμερα, δήθεν ακαδημαϊκοί, αντιμετωπίζουν την Καινή Διαθήκη πιο πολύ σα μια πραγματική ιστορική αφήγηση, παρά σα μία φανταστική ιστορία που δεν είναι πιο έγκυρη από την Ιλιάδα. 

Μέσα σε λίγες εκατοντάδες χρόνια, κάθε απόδειξη για την ύπαρξη άλλων Χριστιανικών αιρέσεων και σεχτών, συμπεριλαμβανομένης της «προϊστορίας» τους στην Παλαιστίνη, εξαφανίστηκε. Η Εκκλησία έγινε - και παραμένει ως σήμερα - μια πολιτική, οικονομική και διπλωματική (όντας κάποτε και στρατιωτική) υπερδύναμη.

Στην εισαγωγή του στην «Συμβολή στην Κριτική της Φιλοσοφίας του Δικαίου του Χέγκελ», ο Μαρξ αναφέρθηκε στη θρησκεία ως τον «αναστεναγμό των καταπιεσμένων». Εξήγησε ότι δεν είναι η πνευματικότητα ή η έλλειψή της, η οποία δημιουργεί υποστήριξη για την θρησκεία. Είναι η αποξένωση της μάζας του λαού από την ταξική κοινωνία στην οποία βρίσκεται.

Η κρίση του καπιταλισμού είναι η κρίση ενός σάπιου πολιτικού συστήματος, αλλά εκδηλώνεται επίσης και ως μια κρίση ιδεών. Οι ελπίδες και οι προσδοκίες εκατομμυρίων ανθρώπων περιορίζονται από τα στενά όρια του καπιταλιστικού κόσμου με αποτέλεσμα εκείνοι να τις εναποθέτουν στη μετά θάνατο ζωή. Έτσι όπως και στις αρχές της πρώτης χιλιετίας, νέα θρησκευτικά και μεσσιανικά κινήματα αντικατοπτρίζουν το πνευματικό και ηθικό αδιέξοδο μιας κοινωνίας που αποσυντίθεται. 

Ο Μαρξ συνεχίζει: «Το να τους ζητήσει κανείς να παραιτηθούν από τις ψευδαισθήσεις σχετικά με την κατάστασή τους, είναι σα να τους ζητήσει να παραιτηθούν από μια κατάσταση που απαιτεί αυταπάτες. Η κριτική της θρησκείας είναι επομένως, η κριτική στην κοιλάδα των δακρύων, της οποίας η θρησκεία είναι το φωτοστέφανο». Έτσι έκανε σαφές ότι δεν τίθεται ζήτημα κατάργησης της θρησκείας. Αυτό θα ήταν παράλογο. Για να καταπολεμηθεί η δεισιδαιμονία και η άγνοια, πρέπει να διεξαχθεί αγώνας κατά των υλικών συνθηκών πάνω στις οποίες αυτές αναπτύσσονται - και αυτό σημαίνει, πάνω απ' όλα, αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό.

Τζον Πικαρντ

Μετάφραση: Δημήτρης Γ.