Ασκήσεις Καταστολής Πλήθους από το Στρατό!

Σχεδόν ένα χρόνο μετά τις ασκήσεις καταστολής πλήθους με την ονομασία “Καλλίμαχος” που πραγματοποιήθηκαν στο Κιλκίς από την 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχεία “ΠΟΝΤΟΣ” και τις συνεχείς αρνήσεις από το ΓΕΣ, το ΓΕΕΘΑ και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, πριν μερικές μέρες πραγματοποιήθηκε εκπαίδευση καταστολής κινητοποιήσεων από τον Μικτό Λόχο Στρατονομίας(Μ.Λ.ΣΝ.) μέσα στο “Πεντάγωνο”.

Οι φαντάροι του λόχου είχαν εξοπλιστεί με στολές τύπου “ΜΑΤ” με προστατευτικές περικνημίδες, θώρακα και “γκλοπ”, ενώ φορούσαν κράνη και κρατούσαν πλαστικές ασπίδες. Στη συνέχεια, αφού τοποθετούνταν σε διάφορους σχηματισμούς, τα στελέχη τους εκτόξευαν αντικείμενα, όπως πλαστικά μπουκάλια νερού παρομοιάζοντας τυχόν διαδηλωτές. Επίσης, έχει ακουστεί ότι πέρα από τη πρακτική εκπαίδευση, έγιναν και θεωρητικές διαλέξεις.

Όλα τα παραπάνω, διόλου τυχαία, συνέπεσαν με τις μαχητικές διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό στις αρχές του Δεκέμβρη, την αυταρχικοποίηση της κρατικής καταστολής και το όργιο κρατικής τρομοκρατίας απέναντι στις συγκεντρώσεις! Είναι φανερό πως ο στρατός ετοιμάζεται για να χρησιμοποιηθεί στο μέλλον εναντίον μαζικών διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων του λαού, γεγονός που ξεσκεπάζει το πραγματικό του ρόλο σαν όπλο ενάντιον του εσωτερικού εθρού! 
 
Δεν αποτελεί σύμπτωση ότι παρόμοια σκηνικά διαδραματίστηκαν λίγο πριν και κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης των Ρομά στο Υπουργείο Μεταφορών, ενώ την ίδια περίοδο ορισμένα στελέχη, σε αντίθεση με την απαγόρευση πολιτικών συζητήσεων που επιβάλλεται στους φαντάρους, προειδοποιούσαν τους σκοπούς για τυχόν επιθέσεις “αναρχικών στοιχείων” με μολότοφ και βόμβες απέναντι στο στρατόπεδο!

Απαιτούμε:
-Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, το ΓΕΣ, το ΓΕΕΘΑ να πάρουν θέση για τα παραπάνω περιστατικά!
-Άμεση παύση κάθε άσκησης καταστολής πλήθους από το στρατό!
-Ελεύθερο συνδικαλισμό ανάμεσα στους φαντάρους για ανάδειξη τέτοιων θεμάτων κι άλλων που τους απασχολούν!

Λένιν: Σοσιαλισμός και θρησκεία

Όλη η σύγχρονη κοινωνία είναι θεμελιωμένη πάνω στην εκμετάλλευση των τεράστιων μαζών της εργατικής τάξης από μια μηδαμινή μειοψηφία του πληθυσμού, που ανήκει στις τάξεις των γαιοκτημόνων και των κεφαλαιοκρατών. Η κοινωνία αυτή είναι δουλοκτητική, γιατί οι "ελεύθεροι" εργάτες, που όλη τους τη ζωή δουλεύουν στο κεφάλαιο, "έχουν δικαίωμα" μόνο σε τόσα μέσα ύπαρξης όσα είναι απαραίτητα για τη συντήρηση δούλων που παράγουν κέρδος, για την εξασφάλιση και την διαιώνιση της κεφαλαιοκρατικής δουλείας.

Η οικονομική καταπίεση των εργατών προκαλεί και γεννάει αναπόφευκτα κάθε είδους πολιτική καταπίεση, κοινωνική ταπείνωση, εξαγρίωση και συσκότιση της πνευματικής και ηθικής ζωής των μαζών. Οι εργάτες μπορούν να πετύχουν περισσότερη είτε λιγότερη πολιτική ελευθερία με σκοπό τη διεξαγωγή του αγώνα για την οικονομική τους απελευθέρωση, καμμιά όμως ελευθερία δε θα τους απαλλάξει από την αθλιότητα, την ανεργία και την καταπίεση, όσο δε θα έχει αποτιναχτεί η εξουσία του κεφαλαίου. Η θρησκεία είναι μια από τις μορφές πνευματικής καταπίεσης, που παντού και πάντοτε βάραινε τις λαικές μάζες, τις τσακισμένες από την αιώνια δουλειά για τους άλλους, την ανέχεια και τη μοναξιά. Η αδυναμία των τάξεων που υφίστανται την εκμετάλλευση στην πάλη ενάντια στους εκμεταλλευτές γεννάει αναπόφευκτα την πίστη για μια καλύτερη μετά θάνατον ζωή, όπως ακριβώς και η αδυναμία του αγρίου στην πάλη με τη φύση γεννάει την πίστη στους θεούς, στους διαβόλους, στα θαύματα κτλ. Σ'αυτόν που σ'όλη του τη ζωή δουλεύει και στερείται, η θρησκεία διδάσκει ταπεινοφροσύνη και υπομονή στην επίγεια ζωή, παρηγορώντας τον με την ελπίδα της επουράνιας ανταμοιβής. Και σ'εκείνους που ζουν από ξένη εργασία η θρησκεία διδάσκει την αγαθοεργία στην επίγεια ζωή, προσφέροντάς τους μια πολύ φτηνή δικαίωση για όλη την εκμεταλλευτική τους ύπαρξη και πουλώντας τους σε συμφέρουσα τιμή εισιτήρια για την επουράνια μακαριότητα. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η θρησκεία είναι ένα είδος πνευματικού αλκοόλ, μέσα στο οποίο οι σκλάβοι του κεφαλαίου πνίγουν την ανθρώπινη μορφή τους, τις διεκδικήσεις τους για μια κάπως ανθρώπινη ζωή.

Ο δούλος όμως που ένιωσε τη δουλεία του και ξεσηκώθηκε στην πάλη για την απελευθέρωση του παύει κιόλας κατά το ήμισυ να είναι δούλος. Ο σύγχρονος συνειδητός εργάτης, διαπαιδαγωγημένος από τη μεγάλη εργοστασιακή βιομηχανία, φωτισμένος από τη ζωή της πόλης, αποτινάζει με περιφρόνηση τις θρησκευτικές προλήψεις, αφήνει τον ουρανό στη διάθεση των παπάδων και των αστών υποκριτών, κατακτώντας μια καλύτερη ζωή εδώ στη γη. Το σύγχρονο προλεταριάτο τάσσεται με το μέρος του σοσιαλισμού, που επιστρατεύει την επιστήμη στην πάλη ενάντια στη θρησκευτική θολούρα και λυτρώνει τον εργάτη από την πίστη στη μετά θάνατον ζωή, συσπειρώνοντάς τον στην πραγματική πάλη για μια καλύτερη επίγεια ζωή.

Η θρησκεία πρέπει να ανακηρυχθεί ατομική υπόθεση. Με τα λόγια αυτά καθιερώθηκε να εκφράζεται συνήθως η στάση των σοσιαλιστών απέναντι στη θρησκεία. Μα η σημασία αυτών των λέξεων πρέπει να καθοριστεί με ακρίβεια, για να μην μπορούν να προκαλούν κανενός είδους παρανοήσεις. Η θρησκεία πρέπει να είναι ατομική υπόθεση για το κράτος, αυτό ζητάμε εμείς, σε καμμιά περίπτωση όμως δεν μπορούμε να θεωρούμε τη θρησκεία ατομική υπόθεση για το Κόμμα μας. Το κράτος δεν πρέπει να έχει καμμία δουλειά με τη θρησκεία, οι θρησκευτικοί σύλλογοι δεν πρέπει να συνδέονται με την κρατική εξουσία. Ο καθένας πρέπει να είναι ολότελα ελεύθερος να πρεσβεύει όποια θρησκεία θέλει ή να μην παραδέχεται καμμιά θρησκεία, δηλ. να είναι άθεος, όπως και είναι συνήθως κάθε σοσιαλιστής. Δεν επιτρέπονται σε καμιά περίπτωση κανενός είδους διακρίσεις δικαιωμάτων ανάμεσα στους πολίτες εξαιτίας των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Πρέπει να καταργηθεί απόλυτα ακόμα και κάθε υπόμνηση στα επίσημα έγγραφα σχετικά με το άλφα ή βήτα θρήσκευμα των πολιτών. Δεν πρέπει να δίνεται καμιά επιχορήγηση στην επίσημη εκκλησία του κράτους, καμμιά επιχορήγηση από τα χρήματα του δημοσίου στις εκκλησιαστικές και θρησκευτικές ενώσεις, που πρέπει να γίνουν ενώσεις πολιτών-ομοϊδεατών ολότελα ελεύθερες, ανεξάρτητες από την κρατική εξουσία. Μόνο με την ολοκληρωτική εφαρμογή αυτών των διεκδικήσεων μπορεί να μπει τέρμα στο επαίσχυντο και καταραμένο εκείνο παρελθόν, τότε που η εκκλησία βρισκόταν σε δουλοπαροικιακή εξάρτηση από το κράτος, ενώ οι ρώσοι πολίτες βρίσκονταν σε δουλοπαροικιακή εξάρτηση από την επίσημη εκκλησία, τότε που υπήρχαν και εφαρμόζονταν μεσαιωνικοί ιεροεξεταστικοί νόμοι (που διατηρούνται μέχρι σήμερα στους ποινικούς κώδικες και κανόνες), νόμοι που πρόβλεπαν διωγμούς για την πίστη ή για την απιστία, που ασκούσαν βία στη συνείδηση του ανθρώπου, που συνέδεαν τις δημόσιες θεσούλες και τα δημόσια έσοδα με τη διάδοση κάθε λογής πνευματικού οπίου που διοχετεύει η εκκλησία του κράτους. Ολκληρωτικός χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος - αυτή τη διεκδίκηση προβάλλει το σοσιαλ ιστικό προλεταριάτο στο σημερινό κράτος και στη σημερινή εκκλησία.

Η ρωσική επανάσταση πρέπει να πραγματοποιήσει αυτήν τη διεκδίκηση σαν απαραίτητο συστατικό μέρος της πολιτικής ελευθερίας. Η ρωσική επανάσταση, από την άποψη αυτή, βρίσκεται σε εξαιρετικά ευνοικές συνθήκες, γιατί η αηδιαστική ρουτίνα της αστυνομικο-δουλοπαροικιακής απολυταρχίας προκάλεσε δυσαρέσκεια, αναβρασμό και αγανάκτηση ακόμα και μέσα στον κλήρο. Όσο κακομοιριασμένος, όσο αμόρφωτος και αν είναι ο ρωσικός ορθόδοξος κλήρος, ωστόσο και αυτός ακόμα ξύπνησε με τον πάταγο που προξένησε της παλιάς μεσαιωνικής τάξης πραγμάτων στην Ρωσία. Ακόμα και ο κλήρος αυτός προσχωρεί στη διεκδίκηση της ελευθερίας, διαμαρτύρεται ενάντια στη ρουτίνα και στη γραφειοκρατική αυθαιρεσία, ενάντια στον αστυνομικό χαφιεδισμό που επιβλήθηκε στους "λειτουργούς του υψίστου". Εμείς οι σοσιαλιστές πρέπει να υποστηρίξουμε αυτό το κίνημα, ολοκληρώνοντας τις διεκδικήσεις των τίμιων και ειλικρινών ανθρώπων του κλήρου, να τους παρουσιάσουμε τα ίδια τους τα λόγια για ελευθερία και να τους ζητήσουμε να κόψουν αποφασιστικά κάθε δεσμό ανάμεσα στη θρησκεία και στην αστυνομία. Είτε είσθε ειλικρινείς, και τότε πρέπει να υποστηρίζετε τον ολοκληρωτικό χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος και του σχολείου από την εκκλησία, να υποστηρίζετε την πλήρη και χωρίς όρους ανακήρυξη της θρησκείας σε ατομική υπόθεση. Είτε δεν παραδέχεστε αυτές τις συνεπείς διεκδικήσεις της ελευθερίας, και τότε σημαίνει πως είστε ακόμα αιχμάλωτοι των παραδόσεων της ιερής εξέτασης, τότε σημαίνει πως εξακολουθείτε να κολλάτε στις δημόσιες θεσούλες και στο δημόσιο κορβανά, τότε σημαίνει πως δεν πιστεύετε στην πνευματική δύναμη του όπλου σας, πως εξακολουθείτε να δωροδοκείστε από την κρατική εξουσία. Στην περίπτωση αυτή οι συνειδητοί εργάτες όλης της Ρωσίας σας κηρύττουν αμείλικτο πόλεμο.

Για το κόμμα του σοσιαλιστικού προλεταριάτου η θρησκεία δεν είναι ατομική υπόθεση. Το κόμμα μας είναι ένωση συνειδητών, πρωτοπόρων αγωνιστών για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης. Μια τέτοια ένωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να στέκει αδιάφορη απέναντι στην έλλειψη συνειδητότητας, στην καθυστέρηση ή στο σκοταδισμό με τη μορφή θρησκευτικών δοξασιών. Απαιτούμε ολοκληρωτικό χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος για να καταπολεμούμε τη θρησκευτική θολούρα με καθαρά ιδεολογικά, και μόνο ιδεολογικά όπλα, με τον τύπο μας, με το λόγο μας. Άλλωστε εμείς συγκροτήσαμε την ένωση μας, το ΣΔΕΚΡ, για να διεξάγουμε ανάμεσα στ'άλλα, έναν τέτοιο ακριβώς αγώνα ενάντια σε κάθε θρησκευτική αποβλάκωση των εργατών. Για μας η ιδεολογική πάλη δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά υπόθεση όλου του κόμματος, όλου του προλεταριάτου.

Αφού είναι έτσι, τότε γιατί δεν δηλώνουμε στο πρόγραμμα μας πως είμαστε άθεοι; γιατί δεν απαγορεύουμε στους χριστιανούς και σ'εκείνους που πιστεύουν στο θεό να μπάινουν στο κόμμα μας;

Η απάντηση σ'αυτό το ερώτημα θα εξηγήσει την πολύ σοβαρή διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην αστικοδημοκρατική και στη σοσιαλδημοκρατική τοποθέτηση του ζητήματος της θρησκείας.

Ολόκληρο το πρόγραμμα μας είναι θεμελιωμένο πάνω σε επιστημονική και, συνάμα, στην υλιστική ακριβώς κοσμοθεωρία. Γι'αυτό η εξήγηση του προγράμματος μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την εξήγηση για τις πραγματικές ιστορικές και οικονομικές ρίζες της θρησκευτικής θολούρας. Η προπαγάνδα μας συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά και την προπαγάνδα του αθεϊσμού. Η έκδοση της αντίστοιχης επιστημονικής φιλολογίας, που ως σήμερα την απαγόρευε αυστηρά και την καταδίωκε η απολυταρχική-δουλοπαροικιακή κρατική εξουσία, πρέπει ν'αποτελέσει τώρα έναν από τους τομείς της κομματικής μας δουλειάς. Τώρα θα βρεθούμε ίσως στην ανάγκη ν'ακολουθήσουμε τη συμβουλή που έδωσε κάποτε ο Ένγκελς στους γερμανούς σοσιαλιστές: μετάφραση και μαζική διάδοση της γαλλικής διαφωτιστικής και αθεϊστικής φιλολογίας του XVIII αιώνα.

Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να ξεπέφτουμε σε αφηρημένη, σε ιδεαλιστική τοποθέτηση του θρησκευτικού ζητήματος, ξεκινώντας "από το λόγο" και όχι από την ταξική πάλη, τοποθέτηση που κάνουν συχνά οι ριζοσπάστες δημοκράτες της αστικής τάξης. Θα ήταν ανοησία να νομίζουμε πως, σε μια κοινωνία που στηρίζεται στην απεριόριστη καταπίεση και αποκτήνωση των εργατικών μαζών, είναι δυνατόν να διαλύσουμε τις θρησκευτικές προλήψεις με καθαρά προπαγανδιστικά μέσα. Θα ήταν αστική στενοκεφαλιά να ξεχνάμε πως η θρησκευτική καταπίεση της ανθρωπότητας είναι απλώς προιόν και αντανάκλαση της οικονομικής καταπίεσης στους κόλπους της κοινωνίας. Με κανενός είδους φυλλάδες και με κανενός είδους κήρυγμα δεν μπορείς να διαφωτίσεις το προλεταριάτο, αν δεν το διαφωτίσει η ίδια η πάλη του ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις του καπιταλισμού. Η ενότητα αυτής της πάλης, πάλης πραγματικά επαναστατικής, που διεξάγει η καταπιεζόμενη τάξη για τη δημηουργία ενός επίγειου παραδείσου, είναι σπουδαιότερη για μας από την ενότητα γνωμών των προλεταρίων για τον επουράνιο παράδεισο.

Να γιατί δε μιλάμε, και δεν πρέπει να μιλάμε στο πρόγραμμα μας για τον αθεϊσμό μας. Να γιατί δεν απαγορεύουμε και δεν πρέπει να απαγορεύουμε στους προλεταρίους που έχουν διατηρήσει τούτα ή εκείνα τα υπολείμματα των παλαιών προλήψεων να πλησιάσουν στο κόμμα μας. Εμείς θα προπαγανδίζουμε πάντοτε την επιστημονική κοσμοθεωρία. Μας είναι απαραίτητο να καταπολεμούμε την ασυνέπεια οποιωνδήποτε "χριστιανών", αυτό όμως δεν σημαίνει καθόλου πως πρέπει να προωθούμε το θρησκευτικό ζήτημα στην πρώτη σειρά, γιατί σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτή η σειρά του, αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να επιτρέπουμε το κομμάτιασμα των δυνάμεων της πραγματικά επαναστατικής, οικονομικής και πολιτικής πάλης για τριτεύουσες απόψεις και φαντασιοπληξίες, που χάνουν γρήγορα κάθε πολιτική σημασία, πετιούνται γρήγορα στην αποθήκη αχρήστων από την ίδια την πορεία της οικονομικής εξέλιξης.

Η αντιδραστική αστική τάξη φρόντιζε παντού, και τώρα αρχίζει να φροντίζει και στην χώρα μας, ν'ανάψει τη θρησκευτική έχθρα για να τραβήξει προς τα κει την προσοχή των μαζών, αποσπώντας την από τα πραγματικώς σοβαρά και θεμελιακά οικονομικά και πολιτικά ζητήματα, τα οποία λύνει τώρα πρακτικά το πανρωσικό προλεταριάτο που ενώνεται στην επαναστατική του πάλη. Η αντιδραστική αυτή πολιτική του κατατεμαχισμού των προλεταριακών δυνάμεων, που σήμερα εκδηλώνεται κυρίως με τη μορφή των πογκρόμ στα οποία προβαίνουν οι μαυροεκατονταρχίτες, ίσως να καταλήξει αύριο σε τίποτα πιο εκλεπτυσμένες μορφές. Εμείς, εν πάση περιπτώσει, θα της αντιτάξουμε το ήρεμο, το σταθερό και υπομονητικό, το απαλλαγμένο από κάθε συδαύλιση διαφωνιών δευτερεύουσας σημασίας κήρυγμα της προλεταριακής αλληλεγγύης και της επιστημονικής κοσμοθεωρίας.

Το επαναστατικό προλεταριάτο θα κατορθώσει ώστε η θρησκεία να γίνει πραγματικά ατομική υπόθεση για το κράτος. Και μέσα σ'αυτό το ξεκαθαρισμένο από την μεσαιωνική μούχλα πολιτικό καθεστώς το προλεταριάτο θ'αρχίσει μια πλατιά, ανοιχτή πάλη για την εξάλειψη της οικονομικής δουλείας, που είναι η αληθινή πηγή της θρησκευτικής αποβλάκωσης της ανθρωπότητας.

Ν. Λένιν

3 Δεκεμβρίου 1905 

Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να ρίξει την κυβέρνηση!

Η επίσπευση της διαδικασίας εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας δείχνει ότι η ελληνική άρχουσα τάξη και η τρόικα επιχειρούν να βάλουν άμεσα ένα τέλος στην αστάθεια που συνεπάγεται για το αστικό καθεστώς η πιθανότητα των πρόωρων εκλογών και μιας αυτοδύναμης επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ. 

Οι πρόωρες εκλογές είναι ένα απευκταίο ενδεχόμενο για τον ελληνικό καπιταλισμό. Θα καθυστερήσουν ή και θα ματαιώσουν τη λήψη των σκληρών μέτρων που απαιτεί η τρόικα, θα εμποδίσουν την εφαρμογή της λύσης που μεθοδεύεται στο πρόβλημα του χρηματοδοτικού κενού, θα υπομονεύσουν την - έτσι κι αλλιώς ισχνή - αναπτυξιακή τάση της ελληνικής οικονομίας και το χειρότερο από όλα για τους αστούς, θα οδηγήσουν σε μια οδυνηρή ήττα των αστικών, κυβερνητικών κομμάτων από τον ΣΥΡΙΖΑ, ικανή να αφυπνίσει την νεολαία και τους εργαζόμενους.


Όπως διαφαίνεται, η αστική τάξη μέσα από μια μεθοδική εκστρατεία δελεασμού και εξαγοράς δεκάδων καριεριστών βουλευτών, είναι κοντά στην εξασφάλιση των 180 ψήφων. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα επιβεβαιώσει εμφατικά το αδιέξοδο της κεντρικής τακτικής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους μήνες, που υπερεπένδυσε πολιτικά στις «ανατρεπτικές προθέσεις» αστών βουλευτών, αντί να στραφεί σε μια υπομονετική και συστηματική προσπάθεια για την αντεπίθεση του κινήματος της εργατικής τάξης και της νεολαίας, στη βάση ενός συγκεκριμένου σχεδίου μαζικής δράσης. Ωστόσο υπάρχει ακόμα χρόνος, η μεθόδευση της επίσπευσης της προεδρικής εκλογής να μετατραπεί σε «μπούμερανγκ» για την κυβέρνηση. 

 - Μόνο ο ενωτικός, μαζικός και συντονισμένος αγώνας διαρκείας θα «πείσει» τους βουλευτές να μην ψηφίσουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας! 

 - ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ – συνδικάτα να συμφωνήσουν τώρα σε ένα σχέδιο μαζικής δράσης, με ένα και μόνο αίτημα: να φύγει η κυβέρνηση των υπηρετών κεφαλαίου και τρόικας και να προκηρυχτούν άμεσα εκλογές. Αυτό το σχέδιο για να είναι αποτελεσματικό και νικηφόρο χρειάζεται: 

α) να συζητηθεί σε συνελεύσεις στους εργατικούς και νεολαιίστικους χώρους και τις γειτονιές
β) να προωθεί τη δημιουργία επιτροπών αγώνα σε κάθε χώρο και κάθε γειτονιά
γ) να περιλαμβάνει καθημερινά, μαζικά συλλαλητήρια και συναυλίες έξω από τη Βουλή
δ) να κορυφώνεται σε μια καλά προετοιμασμένη τριήμερη γενική απεργία για τις 15, 16 και 17 Δεκέμβρη, με την δημόσια διακήρυξη ότι θα μετατραπεί σε γενική απεργία διαρκείας αν τελικά η Βουλή, σε αναντιστοιχία με το λαϊκό αίσθημα εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας!

Η νίκη του Ρωμανού έμπνευση για τη νεολαία και τους εργαζόμενους!

Μετά από 31 ημέρες απεργίας πείνας ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός νίκησε την κρατική και κυβερνητική βαρβαρότητα, κατακτώντας το δικαίωμα για εκπαιδευτική άδεια από τη φυλακή με τη χρήση ηλεκτρονικής επιτήρησης. Κάτω από το βάρος της ανυποχώρητης αγωνιστικής στάσης του Ρωμανού, αλλά και του μεγάλου κύματος συμπάθειας και αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε στην κοινωνία, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να καταθέσει στη Βουλή σχετική τροπολογία.



Η νίκη αυτή αποτελεί πηγή έμπνευσης για το εργατικό κίνημα και τη νεολαία. Οι παλιότερες γενιές μέσα από την αλληλεγγύη και τη συμπάθεια στη στάση του Ρωμανού ξανασυνδέθηκαν συμβολικά με τις ηρωικές παραδόσεις του ελληνικού εργατικού και επαναστατικού κινήματος ενώ χιλιάδες νέοι αγωνιστές απέκτησαν ένα σύμβολο μαχητικότητας στον αγώνα για τα δικαιώματά τους και την ριζική αλλαγή της κοινωνίας.

Η νίκη του Ρωμανού ενάντια στην κυβέρνηση και την κρατική βία θα πρέπει να αποτελέσει αφορμή και έναυσμα για την αναγκαία μαζική, αγωνιστική αντεπίθεση της νεολαίας και του εργατικού κινήματος!

Αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Ρωμανό! Να οργανωθεί ο αγώνας ενάντια στην κρατική τρομοκρατία!

Την περασμένη σχολική περίοδο ο Ν. Ρωμανός διαγωνίζεται στις πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή και πετυχαίνει την εισαγωγή του στο τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του ΤΕΙ Αθήνας. Οι νόμοι του ελληνικού κράτους προβλέπουν τόσο τακτικές όσο και εκπαιδευτικές άδειες για την περίπτωσή του. Παρ' όλα αυτά, τα σχετικά αιτήματά του δεν εγκρίνονται από τη διοίκηση της φυλακής και στις 10 Νοεμβρίου αποφασίζει να ξεκινήσει απεργία πείνας. Οι εισαγγελικές αρχές αντί να ικανοποιήσουν το νομικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του Ν. Ρωμανού, διατάζουν αναγκαστική σίτιση που σύμφωνα με την ιατρική δεοντολογία και το κοινό αίσθημα συνιστά βασανιστήριο. Έτσι, μετά από 25 μέρες απεργίας πείνας η υγεία του Ν. Ρωμάνου μπαίνει σε περιπέτειες και ο θάνατος του μοιάζει ένα ορατό ενδεχόμενο, αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημά του άμεσα.

Την ίδια ώρα η κυβέρνηση Σαμαρά παρά την πίεση από την κοινωνική κατακραυγή, τα κόμματα της Αριστεράς αλλά και κύκλους μέσα από την ίδια την κυβέρνηση (χαρακτηριστική η περίπτωση του Υπουργού Παιδείας, Λοβέρδου) “νίπτει τας χείρας της”. Οι μηχανισμοί του αστικού κράτους, όπως πάντα, βλέπουμε να τηρούν δύο μέτρα και δύο σταθμά εξαντλώντας την σκληρότητά τους σε έναν 21χρονο απεργό πείνας, την ίδια ώρα που οι κρατούμενοι ναζί βουλευτές της Χρυσής Αυγής ή ο Άκης Τσοχατζόπουλος αντιμετωπίζονται με διαμετρικά αντίθετες συνθήκες κράτησης.

Μέσα σε συνθήκες ακραίας, παρατεταμένης και βαθιά ταξικής επιθέσης σε βάρος των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, μία αστική κυβέρνηση νομοτελειακά δεν μπορεί παρά να φλερτάρει με το φασισμό και να στραφεί σε αυταρχικές πρακτικές, κατευθυνόμενες κατά κύριο λόγο ενάντια στο πιο μαχητικό κομμάτι της κοινωνίας: τη νεολαία.

Αυτό αποδεικνύει η καταστολή της κατάληψης του κτιρίου της Νομικής και αμέσως μετά η καταστολή ενάντια στους φοιτητές που παρέστησαν στη σύγκλητο του ΕΚΠΑ για να εκφράσουν τις διαμαρτυρίες και τα αιτήματά τους. Αυτό αποδεικνύει η πρωτοφανής αριθμητικά παρουσία δυνάμεων της αστυνομίας στην πορεία του Πολυτεχνείου και η απρόκλητη επίθεσή τους κατά διαδηλωτών. Αυτό αποδεικνύει τώρα και η περίπτωση του Νικόλα Ρωμανού.

Ο 21χρονος απεργός πείνας δεν είναι μόνο στόχος μιας κυβέρνησης που επικαλείται υποκριτικά τηνομιμότητα”, αλλά και μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να στείλει το σαφές πολιτικό μήνυμά: Οποιοσδήποτε αντιστέκεται, θα τιμωρείται παραδειγματικά και οι αγωνιστές πρέπει να είναι διατεθιμένοι να θυσιάσουν και τη ζωή τους για να διεκδικήσουν ακόμα και τα αυτονόητα δικαιώματά τους.

Παρά τις ιδεολογικές και πολιτικές μας διαφορές, δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε την αλληλεγγύη και την αμέριστη συμπαράστασή μας στο Ν. Ρωμανό. Το ίδιο έπραξαν σωστά τα μαζικά κόμματα της Αριστεράς. Όμως, οι ηγεσίες της Αριστεράς δεν πρέπει να μείνουν μόνο σε ανακοινώσεις συμπαράστασης, αλλά από κοινού με τις ηγεσίες των συνδικάτων και του φοιτητικού κινήματος να καλέσουν τη νεολαία και τους εργαζόμενους σε ένα μαζικό και συντονισμένο αγώνα ενάντια στην κρατική τρομοκρατία, που θα περιλαμβάνει τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στον Ν. Ρωμάνο με στόχο την δικαίωση του αιτήματός του. Ο αγώνας αυτός πρέπει να εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχέδιο επαναστατικής κινητοποίησης που θα κορυφωθεί με μία γενική, πολιτική απεργία διαρκείας για την ανατροπή της αντιδραστικής συγκυβέρνησης!

Ομάδα Μαθηματικού-Φυσικού: Προβολή ταινίας για την Βενεζουέλα

Η ομάδα Μαθηματικού-Φυσικού Αθήνας της Καμπάνιας διοργανώνει προβολή του εξαιρετικού ντοκυμαντέρ "Η επανάσταση δεν θα μεταδοθεί", με ελληνικούς υπότιτλους. Πρόκειται για ένα ντοκυμαντέρ που γυρίστηκε το 2002 στην Βενεζουέλα, τις ημέρες του πραξικοπήματος ενάντια στην κυβέρνηση του Ούγκο Τσάβες. Το ιρλανδικό συνεργείο αρχικά είχε σκοπό γυρίσει μια βιογραφία του Τσάβες, αλλά αυτό άλλαξε όταν άρχισαν να ξετυλίγονται τα γεγονότα γύρω από την απόπειρα πραξικοπήματος. Έτσι, το ντοκυμαντέρ τελικά αποτέλεσε μια ζωντανή καταγραφή της απόπειρας αλλά και της επαναστατικής κινητοποίησης που οδήγησε στην αποτυχία των πραξικοπηματιών.

Τα γεγονότα που καταγράφονται αποτελούν ουσιαστικά την αρχή της Μπολιβαριανής Επανάστασης. Με ορόσημο την αποτυχία του πραξικοπήματος η Βενεζουέλα μετατράπηκε από μια χώρα με μια μετριοπαθή φιλολαϊκή κυβέρνηση, σε μια χώρα με ένα μαζικό επαναστατικό κίνημα που έφερε στο προσκήνιο τις ιδέες της επανάστασης και του σοσιαλισμού και έστρεψε την Μπολιβαριανή κυβέρνηση σε μια πολύ πιο ριζοσπαστική κατεύθυνση. Το γεγονός πως η επανάσταση δεν έχει ολοκληρωθεί και απειλείται ακόμα από την ντόπια ολιγαρχία και τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, καθιστά την συζήτηση για τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας στην Βενεζουέλα και για το ποια πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα, μια συζήτηση ζωτικής σημασίας για την πορεία του κινήματος των εργαζομένων και της νεολαίας διεθνώς!

Η προβολή θα γίνει στο αμφιθέατρο "Ίππαρχος" του Φυσικού, την Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου στις 15.00. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει συζήτηση.

Δηλώστε συμμετοχή:

Πολυτεχνείο 2014: Η αστυνομία δεν μπορεί να "εκδημοκρατιστεί"

Τις τελευταίες ημέρες κάνουν το γύρο του διαδικτύου αποκαλυπτικές εικόνες, βίντεο και καταγγελίες (βλέπε στο τέλος του άρθρου), σε σχέση με την μανιασμένη δράση της αστυνομίας την ημέρα της διαδήλωσης του Πολυτεχνείου καθώς και των φοιτητικών κινητοποιήσεων που είχαν προηγηθεί. Απρόκλητες επιθέσεις και ξυλοδαρμοί άοπλων διαδηλωτών από τα ΜΑΤ, προκλήσεις και επιθέσεις σε δημοσιογράφους ή περαστικούς, ακόμα και πλιάτσικο σε περίπτερο, είναι μόνο κάποια ενδεικτικά περιστατικά που καταγράφηκαν. Έχοντας υπόψη την γενικότερη όξυνση της καταστολής που διαπιστώνεται τα τελευταία χρόνια, γίνεται σαφές ότι σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να γίνει λόγος για “μεμονωμένα περιστατικά”. 

Για τις αιτίες αυτής της οξυμένης καταστολής υπάρχουν διάφορες απόψεις. Κάποιοι θεωρούν ότι οφείλεται στις σχετικές εντολές της πολιτικής ηγεσίας της αστυνομίας (Υπουργείο και κυβέρνηση) και ότι μια άλλη κυβέρνηση θα μπορούσε να “κατευθύνει” διαφορετικά τις αστυνομικές δυνάμεις προχωρόντας παράλληλα και σε έναν αόριστο “εκδημοκρατισμό” τους. Κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι έχοντας μπει σε μια περίοδο μεγάλων ταξικών αγώνων, η άρχουσα τάξη έχει κατασκευάσει ένα “κράτος έκτακτης ανάγκης” για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της. Αυτές οι απόψεις αδυνατούν να εξηγήσουν τον γεγονός πως με έναν τελείως φυσικό τρόπο η επιχειρησιακή ηγεσία της αστυνομίας (τα στελέχη δηλαδή της ΕΛ.ΑΣ.) καθώς και κατώτερα στελέχη και απλοί άνδρες, κύρια των αμιγώς κατασταλτικών δυνάμεων (ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ κλπ) πολύ συχνά ξεπερνούν στον κατασταλτικό ζήλο και στη διατύπωση ακροδεξιών και φιλοφασιστικών απόψεων την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη, κερδίζοντας επάξια το παρατσούκλι “χρυσαυγίτες με στολή”.

Για να βρεθούν οι απαραίτητες απαντήσεις, χρειάζεται να αναζητήσει κανείς τον πραγματικό ρόλο του κρατικού μηχανισμού. Σε μια κοινωνία που είναι διαιρεμένη σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, το κράτος είναι το όργανο που διαφυλάσσει τα συμφέροντα και την εξουσία των εκμεταλλευτών. Στο σημερινό κοινωνικό σύστημα, τον καπιταλισμό, το αστικό κράτος δεν είναι παρά μια “επιτροπή που διαχειρίζεται τις κοινές υποθέσεις της τάξης των καπιταλιστών στο σύνολό της” (Μαρξ & Ένγκελς, Κομμουνιστικό Μανιφέστο). Τον πυρήνα του κράτους επομένως, αποτελούν τα ένοπλα σώματα που διαφυλάσσουν με τη βία τα συμφέροντα των καπιταλιστών όταν αυτό χρειάζεται, και γύρω από αυτόν τον πυρήνα χτίζεται ο υπόλοιπος κρατικός μηχανισμός. Σε μια περίοδο ριζοσπαστικοποίησης, έντονης δυασρέσκειας της κοινωνικής πλειοψηφίας και μεγάλων αγώνων όπως η σημερινή, πραγματοποιείται εντός του κρατικού μηχανσιμού και ιδιαίτερα των ενόπλων σωμάτων του, ανεξάρτητα από τις διαθέσεις μεμονωμένων προσώπων, μια “φυσική επιλογή” που απορρίπτει ό,τι το προοδευτικό και αναδεικνύει στην επιφάνεια ό,τι πιο αντιδραστικό, ακροδεξιό και φιλοφασιστικό.

Μόνο με μια τέτοια προσέγγιση μπορεί να γίνει κατανοητό το γιατί, η πρόσφατη ένταση των αγώνων συνοδεύεται από την αυτόματη ένταση της κρατικής καταστολής. Μόνο με μια τέτοια προσέγγιση μπορεί το κίνημα των εργαζομένων και των νέων να εξοπολιστεί πολιτικά και οργανωτικά για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την καταστολή αυτή. Όσοι στην ηγεσία του κινήματος ισχυρίζονται ότι αυτή η άποψη είναι πολεμοχαρής και φέρνει την “ένταση της βίας”, μοιάζουν να είναι τυφλοί απέναντι στην “ένταση της βίας” που ήδη συντελείται, τους απρόκλητους ξυλαδαρμούς, το πνίξιμο των διαδηλώσεων στα δακρυγόνα, την τρομοκρατική βία των ΜΑΤ και τις συλλήψεις στο σωρό. Εμείς αντίθετα, επιμένουμε ότι όσο νωρίτερα γίνει αντιληπή αυτή η αλήθεια, τόσο μικρότερο θα είναι το τίμημα που θα πληρώσει το κίνημα. 

Από μια τέτοια αντίληψη είναι απαραίτητο να διαπνέεται και μια μελλοντική αριστερή κυβέρνηση. Θα πρέπει δηλαδή να είναι μια κυβέρνηση επαναστατική, πλήρως απαλλαγμένη από αυταπάτες για τη δυνατότητα “εκδημοκρατισμού” του κράτους. Μια αριστερή πλειοψηφία στο κοινοβούλιο και ο διορισμός αριστερών στελεχών σε θέσεις κρατικών αξιωματούχων, δεν μπορούν να αλλάξουν τη φύση του αστικού κράτους ως μηχανισμού υπεράσπισης των συμφερόντων της σημερινής άρχουσας τάξης. Ο κρατικός μηχανισμός θα χρησιμοποιηθεί από αυτήν ως όπλο ενάντια σε κάθε απόπειρα να συγκρουστεί με τα συμφέροντά της μια αριστερή κυβέρνηση. Είναι επομένως απαραίτητο μια αριστερή κυβέρνηση να κινητοποιήσει τους εργαζόμενους και τη νεολαία υπέρ της εγαρμογής μέτρων για τα σώματα ασφαλείας, που θα αποτελούν τμήμα της κατάργησης του αστικού κρατικού μηχανισμού και της δημιουργίας ενός δημοκρατικού εργατικού κράτους που θα υπερασπίζεται τα συμφέροντα της πλειοψηφίας της κοινωνίας: 

  • Κατάργηση όλων των σημερινών «ειδικών» αστυνομικών κατασταλτικών δυνάμεων (ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ κλπ). 
  • Απαγόρευση της παρουσίας της αστυνομίας σε όλους τους χώρους όπου διεξάγονται πολιτικές και συνδικαλιστικές δραστηριότητες. Επέκταση του ασύλου σε όλους τους εκπαιδευτικούς και εργασιακούς χώρους. 
  • Κατάργηση κάθε στεγανού και αυτοδιοίκητου των σωμάτων ασφαλείας, υπαγωγή τους στον έλεγχο των μαζικών οργανώσεων των εργαζομένων και της νεολαίας και μετατροπή τους σε λαϊκές πολιτοφυλακές. Κατάργηση της αντιδραστικής ιεραρχίας με εκλογή όλων των αξιωματικών και δυνατότητα ανάκλησής τους. Αμοιβή τους στο ύψος του μισθού ενός ειδικευμένου εργάτη. 




Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ! Να κάνουμε το Πολυτεχνείο την αρχή του τέλους τους!

Η αντιδραστική συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ σε συνεργασία με τις Πρυτανικές αρχές, αποφάσισαν να προχωρήσουν σε «προληπτικά» λοκ-άουτ της Νομικής σχολής και της ΑΣΟΕΕ χρησιμοποιώντας αστυνομικές δυνάμεις για να εμποδίσουν τους φοιτητές να υλοποιήσουν τις αποφάσεις των φοιτητικών τους συλλόγων για κατάληψη. Στις ειρηνικές συγκεντρώσεις των φοιτητών οι αστυνομικές δυνάμεις απάντησαν με δακρυγόνα και χτυπήματα με γκλοπ τραυματίζοντας σοβαρά στο κεφάλι 2 φοιτητές.

Οι προκλητικές αυτές ενέργειες της κυβέρνησης και των Πρυτανικών αρχών δεν είναι ένδειξη δύναμης αλλά φόβου και αδυναμίας. Η κυβέρνηση βρίσκεται σε όλο και μεγαλύτερο πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο και προσπαθεί απεγνωσμένα να γαντζωθεί στην εξουσία και να περάσει όσα περισσότερα αντιδραστικά μέτρα μπορεί. 
 
Από το μεγάλο φοιτητικό κίνημα του 2006-7 και την νεολαιίστικη εξέγερση του 2008 η αστική τάξη έμαθε να φοβάται την προοπτική της “ανάφλεξης” της νεολαίας που τσακίζεται από την κρίση. Το κύμα μαθητικών καταλήψεων που είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα ήταν αρκετό για να σπείρει τον πανικό στα κυβερνητικά επιτελεία και στον Υπουργό παιδείας.
 
Η προοπτική, η επέτειος της 17 Νοέμβρη να γίνει η αφετηρία ενός νέου μαζικού κινήματος των εργαζόμενων και της νεολαίας είναι κάτι που δεν μπορούν να επιτρέψουν. Το μόνο που τους έχει απομείνει είναι η σκληρή καταστολή. Το μόνο που μένει στο φοιτητικό και το μαθητικό κίνημα είναι να κάνουν τους φόβους τους πραγματικότητα.
  • Άμεσο άνοιγμα των πανεπιστημίων στους φοιτητές
  • Παραίτηση του αντιδραστικού πρύτανη Φορτσάκη
  • Το πολυτεχνείο να γίνει η αρχή του τέλους τους: Γενική απεργία διαρκείας για την ανατροπή της αντιδραστικής κυβέρνησης
  • Για την άνοδο μιας αριστερής κυβέρνησης ανατροπής του καπιταλισμού

Οι μαθητές έδειξαν το δρόμο

Το κύμα μαθητικών καταλήψεων στα σχολεία άρχισε να δίνει την εικόνα μιας ελπιδοφόρας αναγέννησης του μαθητικού κινήματος. Το ξέσπασμα των μαθητικών καταλήψεων έρχεται ως δεύτερο χαστούκι στο μάγουλο της κυβέρνησης μετά το πρώτο που έδωσαν οι φοιτητές του ΕΚΠΑ και του Πολυτεχνείου στα μέσα του περασμένου μήνα.
 
Τη Δευτέρα 3/11 πραγματοποιήθηκαν 500 καταλήψεις σχολείων ύστερα από κάλεσμα μαθητών στο facebook ενάντια στους σχεδιασμούς του υπουργείου παιδείας για το «Νέο Λύκειο» που θα συγχωνεύσει περαιτέρω τμήματα, θα εισάγει πανελλαδικές εξετάσεις σε όλες τις τάξεις, βάζοντας φραγμούς στην εκπαίδευση μαθητών που προέρχονται από φτωχές οικογένειες. Επίσης την ίδια ημέρα πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα και μεγάλη μαθητική πορεία. Την Πέμπτη 6/11 οργανώθηκε ένα πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο με μαζική συμμετοχή μαθητών, φοιτητικών συλλόγων και εκπαιδευτικών με σαφή υπεροχή των μαθητών. Την ίδια ημέρα έγιναν πολύ μαζικές και μαχητικές πορείες μαθητών κατά τόπους σε όλη την Ελλάδα
 
Τρομοκρατική υστερία από υπουργείο, Άρειο Πάγο και αστυνομία
Από την πρώτη ημέρα των καταλήψεων, η κυβέρνηση και η αστική Δικαιοσύνη προσπάθησαν να τσακίσουν τις καταλήψεις. Αρχικά η Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου απέστειλε εγκύκλιο στις Εισαγγελίες της χώρας ζητώντας την εφαρμογή της διαδικασίας του αυτόφωρου σε βάρος εξωσχολικών. Σύμφωνα με την εγκύκλιο του 2011 «οι συμπεριφορές αυτές κατά τις καταλήψεις στα σχολεία λαμβάνουν την μορφή ποινικά κολάσιμων πράξεων όπως είναι της διατάραξης κοινωνικής ειρήνης, της απρόκλητης φθοράς πράγματος που χρησιμεύει για κοινό όφελος και της κλοπής». Γίνεται φανερό ότι η απόφαση αυτή στρέφεται κατά εκείνων που συμπαραστέκονται στον αγώνα των μαθητών και τις καταλήψεις όπως για παράδειγμα γονείς, φοιτητές, εργαζόμενοι κλπ.
 
Επίσης τις τελευταίες μέρες, είδαμε τον Υπουργό Παιδείας, Ανδρέα Λοβέρδο, να εξαπολύει την αντιδραστική προπαγάνδα ότι τις μαθητικές καταλήψεις τις υποκινούν «εξωσχολικοί», «αντιπολιτευόμενα κόμματα» και η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα είναι ότι ένα μαζικό κίνημα σαν και αυτό των μαθητών που ξεκίνησε αυθόρμητα και από «τα κάτω» δεν γίνεται να οργανωθεί από τα πριν, από μια μικρή ομάδα ανθρώπων.
 
Άλλο ένα δείγμα της τρομοκρατίας που θέλει να σπείρει η κυβέρνηση είναι η βιαιότητα της αστυνομίας. Την πρώτη μέρα των καταλήψεων αστυνομικοί προσήγαγαν «προληπτικά» 7 μαθητές στο Χολαργό. Μάλιστα έναν από αυτούς ηλικίας 14 χρονών τον χτύπησαν σοβαρά. Αυτά αντανακλούν τον τρόμο που προκαλεί το μαθητικό κίνημα στην άρχουσα τάξη και την κυβέρνησή της.

Τις τελευταίες ημέρες η έντονη αγωνιστική διάθεση των μαθητών δείχνει να υποχωρεί και επιπλέον ο αριθμός των κατειλημμένων σχολείων έχει μειωθεί. Αυτό συμβαίνει διότι οι κινητοποιήσεις δεν συντονίζονται από κάποιο πανελλαδικό όργανο με ενιαίο και αποτελεσματικό τρόπο. Επίσης, το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση, με μικρή εξαίρεση το ΕΚΠΑ.
 
Επιπρόσθετα, δεν έχει γίνει καμία σοβαρή προσπάθεια από τα μαζικά αριστερά κόμματα ώστε να συντονίσουν τον αγώνα των μαθητών, να τον συνδέσουν με το εργατικό κίνημα και να του δώσουν πραγματική προοπτική.
 
Η νεολαία ως το ευαίσθητο βαρόμετρο της κοινωνίας ανέλαβε να μπει πρώτη στη μάχη εναντίον της κυβέρνησης μετά το καλοκαίρι. Όπως δείχνουν πάμπολλα παραδείγματα στην Ιστορία μετά τη νεολαία ακολουθεί στη μάχη η εργατική τάξη. Αυτό είναι που φοβάται η κυβέρνηση. Η καλύτερη απάντησή μας είναι να οργανώσουμε ενωμένοι, μαθητές, φοιτητές και εργάτες την πάλη μας ενάντια στην κυβέρνηση, με πρώτο σταθμό την επέτειο του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη, ασκώντας πίεση στις ηγεσίες των αριστερών κομμάτων και των συνδικάτων να υποστηρίξουν επιτέλους έναν μαζικό πολιτικό αγώνα διαρκείας για την ανατροπή της μισητής συγκυβέρνησης.