Την περασμένη
σχολική
περίοδο
ο
Ν.
Ρωμανός
διαγωνίζεται
στις
πανελλήνιες
εξετάσεις
μέσα
από
τη
φυλακή
και
πετυχαίνει
την
εισαγωγή
του
στο
τμήμα
Διοίκησης
Επιχειρήσεων
του
ΤΕΙ
Αθήνας.
Οι
νόμοι
του
ελληνικού
κράτους
προβλέπουν
τόσο
τακτικές
όσο
και
εκπαιδευτικές
άδειες
για
την
περίπτωσή
του.
Παρ'
όλα
αυτά,
τα
σχετικά
αιτήματά
του
δεν
εγκρίνονται
από
τη
διοίκηση
της
φυλακής
και
στις
10 Νοεμβρίου
αποφασίζει
να
ξεκινήσει
απεργία
πείνας.
Οι
εισαγγελικές
αρχές
αντί
να
ικανοποιήσουν
το
νομικά
κατοχυρωμένο
δικαίωμα
του
Ν.
Ρωμανού,
διατάζουν
αναγκαστική
σίτιση
που
σύμφωνα
με
την
ιατρική
δεοντολογία
και
το
κοινό
αίσθημα
συνιστά
βασανιστήριο.
Έτσι,
μετά
από
25 μέρες
απεργίας
πείνας
η
υγεία
του
Ν.
Ρωμάνου
μπαίνει
σε
περιπέτειες
και
ο
θάνατος
του
μοιάζει
ένα
ορατό
ενδεχόμενο,
αν
δεν
ικανοποιηθεί
το
αίτημά
του
άμεσα.
Την
ίδια
ώρα
η
κυβέρνηση
Σαμαρά
παρά
την
πίεση
από
την
κοινωνική
κατακραυγή,
τα
κόμματα
της
Αριστεράς
αλλά
και
κύκλους
μέσα
από
την
ίδια
την
κυβέρνηση
(χαρακτηριστική
η
περίπτωση
του
Υπουργού
Παιδείας,
Λοβέρδου)
“νίπτει
τας
χείρας
της”.
Οι
μηχανισμοί
του
αστικού
κράτους,
όπως
πάντα,
βλέπουμε
να
τηρούν
δύο
μέτρα
και
δύο
σταθμά
εξαντλώντας
την
σκληρότητά
τους
σε
έναν
21χρονο
απεργό
πείνας,
την
ίδια
ώρα
που
οι
κρατούμενοι
ναζί
βουλευτές
της
Χρυσής
Αυγής
ή
ο
Άκης
Τσοχατζόπουλος
αντιμετωπίζονται
με
διαμετρικά
αντίθετες
συνθήκες
κράτησης.
Μέσα
σε
συνθήκες
ακραίας,
παρατεταμένης
και
βαθιά
ταξικής
επιθέσης
σε
βάρος
των
εργατικών
και
λαϊκών
στρωμάτων,
μία
αστική
κυβέρνηση
νομοτελειακά
δεν
μπορεί
παρά
να
φλερτάρει
με
το
φασισμό
και
να
στραφεί
σε
αυταρχικές
πρακτικές,
κατευθυνόμενες
κατά
κύριο
λόγο
ενάντια
στο
πιο
μαχητικό
κομμάτι
της
κοινωνίας:
τη
νεολαία.
Αυτό
αποδεικνύει
η
καταστολή
της
κατάληψης
του
κτιρίου
της
Νομικής
και
αμέσως
μετά
η
καταστολή
ενάντια
στους
φοιτητές
που
παρέστησαν
στη
σύγκλητο
του
ΕΚΠΑ
για
να
εκφράσουν
τις
διαμαρτυρίες
και
τα
αιτήματά
τους.
Αυτό
αποδεικνύει
η
πρωτοφανής
αριθμητικά
παρουσία
δυνάμεων
της
αστυνομίας
στην
πορεία
του
Πολυτεχνείου
και
η
απρόκλητη
επίθεσή
τους
κατά
διαδηλωτών.
Αυτό
αποδεικνύει
τώρα
και
η
περίπτωση
του
Νικόλα
Ρωμανού.
Ο
21χρονος
απεργός
πείνας
δεν
είναι
μόνο
στόχος
μιας
κυβέρνησης
που
επικαλείται
υποκριτικά
τη
“νομιμότητα”,
αλλά
και
μία
πρώτης
τάξεως
ευκαιρία
να
στείλει
το
σαφές
πολιτικό
μήνυμά:
Οποιοσδήποτε
αντιστέκεται,
θα
τιμωρείται
παραδειγματικά
και
οι
αγωνιστές
πρέπει
να
είναι
διατεθιμένοι
να
θυσιάσουν
και
τη
ζωή
τους
για
να
διεκδικήσουν
ακόμα
και
τα
αυτονόητα
δικαιώματά
τους.
Παρά
τις
ιδεολογικές
και
πολιτικές
μας
διαφορές,
δεν
μπορούμε
παρά
να
εκφράσουμε
την
αλληλεγγύη
και
την
αμέριστη
συμπαράστασή
μας
στο
Ν.
Ρωμανό.
Το
ίδιο
έπραξαν
σωστά
τα
μαζικά
κόμματα
της
Αριστεράς.
Όμως,
οι
ηγεσίες
της
Αριστεράς
δεν
πρέπει
να
μείνουν
μόνο
σε
ανακοινώσεις
συμπαράστασης,
αλλά
από
κοινού
με
τις
ηγεσίες
των
συνδικάτων
και
του
φοιτητικού
κινήματος
να
καλέσουν
τη
νεολαία
και
τους
εργαζόμενους
σε
ένα
μαζικό
και
συντονισμένο
αγώνα
ενάντια
στην
κρατική
τρομοκρατία,
που
θα
περιλαμβάνει
τις
κινητοποιήσεις
αλληλεγγύης
στον
Ν.
Ρωμάνο
με
στόχο
την
δικαίωση
του
αιτήματός
του.
Ο
αγώνας
αυτός
πρέπει
να
εντάσσεται
σε
ένα
ευρύτερο
σχέδιο
επαναστατικής
κινητοποίησης
που
θα
κορυφωθεί
με
μία
γενική,
πολιτική
απεργία
διαρκείας
για
την
ανατροπή
της
αντιδραστικής
συγκυβέρνησης!