Οι φοιτητικές εκλογές διεξάγονται σε μία εξαιρετικά
κρίσιμη περίοδο για το φοιτητικό κίνημα. Το δημόσιο πανεπιστήμιο έχει δεχθεί
απανωτά πλήγματα τα τελευταία χρόνια και πλέον βρίσκεται στα πρόθυρα
κατάρρευσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία 5 χρόνια η κρατική
χρηματοδότηση των ΑΕΙ έχει μειωθεί κατά 70% ενώ έχει πεταχτεί στο δρόμο το 25%
των εργαζομένων, εκπαιδευτικών και διοικητικών. Οι αντιδραστικές αλλαγές στα
πανεπιστήμια (εντατικοποίηση, υποβάθμιση πτυχίων, συμμόρφωση με τις επιταγές της ΕΕ και της
συνθήκης της Μπολόνια κλπ), τις οποίες οι προηγούμενες κυβερνήσεις
βάφτισαν «μεταρρυθμίσεις», υποστηρίχτηκαν από την ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ οι οποίες
παρουσίαζαν τις αντιμεταρρυθμίσεις σαν τον δρόμο τάχα για την αναβάθμιση των
ελληνικών πανεπιστημίων στα πρότυπα των μεγάλων ευρωπαϊκών και αμερικάνικων
πανεπιστημίων. Τώρα που τα αποτελέσματα αυτών των «μεταρρυθμίσεων» είναι πλέον
ορατά, κάθε φοιτητής οφείλει να καταδικάσει στις φοιτητικές εκλογές την ΔΑΠ και
την ΠΑΣΠ.
Σήμερα, εν μέσω της κρίσης του συστήματος, η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος είναι ποιο επιτακτική από ποτέ. Χρειάζονται μαχητικοί, δραστήριοι σύλλογοι, χρειάζεται το φοιτητικό κίνημα να κάνει αποφασιστικά βήματα για την αγωνιστική επανίδρυση της ΕΦΕΕ και να προετοιμαστεί για τους μεγάλους αγώνες που βρίσκονται μπροστά μας. Αυτό δεν μπορεί να γίνει βέβαια όσο οι φοιτητικές παρατάξεις της Αριστερά παραμένουν περιορισμένες σε μια συνδικαλιστική λογική προβολής μόνο επιμέρους αιτημάτων για τη βελτίωση του δημόσιου πανεπιστημίου. Η Αριστερά οφείλει να δώσει μία συνολική πολιτική διέξοδο.
Σε συνθήκες βαθιάς εργασιακής ανασφάλειας, αλματώδους αύξησης της ανεργίας , μείωσης των μισθών, γενικά μπροστά σε ένα αβέβαιο μέλλον οι φοιτητές είναι απρόθυμοι να κινητοποιηθούν για θέματα που αφορούν αποκλειστικά την εκπαίδευση. Ένας φοιτητής μπορεί να ρωτήσει δικαιολογημένα: γιατί να παλέψω για ένα καλύτερο πανεπιστήμιο όταν αύριο δεν ξέρω αν θα έχω δουλειά, έναν αξιοπρεπή μισθό; Χωρίς την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης προοπτικής για νικηφόρους αγώνες, για μια συνολική πολιτική λύση είναι φυσικό να επικρατεί σκεπτικισμός και μια διάθεση για ατομικές λύσεις στη φοιτητική νεολαία.
Γι’ αυτό το λόγο, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συνδέσει τα αιτήματα που αφορούν το πανεπιστήμιο και την εκπαίδευση, με αιτήματα που δίνουν λύση στη μάστιγα της ανεργίας και της φτώχειας. Χρειάζεται η συνειδητή και οργανωμένη πάλη των φοιτητών, των μαθητών, των νέων εργαζόμενων και ανέργων για μία λύση εξουσίας για την εργαζόμενη πλειοψηφία, για την ανατροπή του παρηκμασμένου και άρρωστου καπιταλιστικού συστήματος. Χρειάζεται να παλέψει για:
• Άμεση κατάργηση όλων των αντι-εκπαιδευτικών νόμων των προηγούμενων κυβερνήσεων.
• Αύξηση των κρατικών δαπανών για την Παιδεία. Καμία ιδιωτική χρηματοδότηση. Κάλυψη των υλικοτεχνικών αναγκών κάθε ιδρύματος. Παιδεία αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, κατάργηση κάθε ιδιωτικής εκπαίδευσης. Δωρεάν σίτιση-στέγαση- μεταφορές για όλους τους φοιτητές. Ανέγερση νέων εστιών που να καλύπτουν τις ανάγκες, με κρατική χρηματοδότηση.
Σήμερα, εν μέσω της κρίσης του συστήματος, η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος είναι ποιο επιτακτική από ποτέ. Χρειάζονται μαχητικοί, δραστήριοι σύλλογοι, χρειάζεται το φοιτητικό κίνημα να κάνει αποφασιστικά βήματα για την αγωνιστική επανίδρυση της ΕΦΕΕ και να προετοιμαστεί για τους μεγάλους αγώνες που βρίσκονται μπροστά μας. Αυτό δεν μπορεί να γίνει βέβαια όσο οι φοιτητικές παρατάξεις της Αριστερά παραμένουν περιορισμένες σε μια συνδικαλιστική λογική προβολής μόνο επιμέρους αιτημάτων για τη βελτίωση του δημόσιου πανεπιστημίου. Η Αριστερά οφείλει να δώσει μία συνολική πολιτική διέξοδο.
Σε συνθήκες βαθιάς εργασιακής ανασφάλειας, αλματώδους αύξησης της ανεργίας , μείωσης των μισθών, γενικά μπροστά σε ένα αβέβαιο μέλλον οι φοιτητές είναι απρόθυμοι να κινητοποιηθούν για θέματα που αφορούν αποκλειστικά την εκπαίδευση. Ένας φοιτητής μπορεί να ρωτήσει δικαιολογημένα: γιατί να παλέψω για ένα καλύτερο πανεπιστήμιο όταν αύριο δεν ξέρω αν θα έχω δουλειά, έναν αξιοπρεπή μισθό; Χωρίς την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης προοπτικής για νικηφόρους αγώνες, για μια συνολική πολιτική λύση είναι φυσικό να επικρατεί σκεπτικισμός και μια διάθεση για ατομικές λύσεις στη φοιτητική νεολαία.
Γι’ αυτό το λόγο, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συνδέσει τα αιτήματα που αφορούν το πανεπιστήμιο και την εκπαίδευση, με αιτήματα που δίνουν λύση στη μάστιγα της ανεργίας και της φτώχειας. Χρειάζεται η συνειδητή και οργανωμένη πάλη των φοιτητών, των μαθητών, των νέων εργαζόμενων και ανέργων για μία λύση εξουσίας για την εργαζόμενη πλειοψηφία, για την ανατροπή του παρηκμασμένου και άρρωστου καπιταλιστικού συστήματος. Χρειάζεται να παλέψει για:
• Άμεση κατάργηση όλων των αντι-εκπαιδευτικών νόμων των προηγούμενων κυβερνήσεων.
• Αύξηση των κρατικών δαπανών για την Παιδεία. Καμία ιδιωτική χρηματοδότηση. Κάλυψη των υλικοτεχνικών αναγκών κάθε ιδρύματος. Παιδεία αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, κατάργηση κάθε ιδιωτικής εκπαίδευσης. Δωρεάν σίτιση-στέγαση- μεταφορές για όλους τους φοιτητές. Ανέγερση νέων εστιών που να καλύπτουν τις ανάγκες, με κρατική χρηματοδότηση.
• Ελεύθερη πρόσβαση στα
Πανεπιστήμια.
• Ενιαίος κρατικός φορέας
σχεδιασμού της Παιδείας κάτω από φοιτητικό και εργατικό έλεγχο.
• Ένα πτυχίο μία θέση
εργασίας. Εξασφαλισμένη θέση εργασίας με πλήρη δικαιώματα και ανθρώπινες
αμοιβές για όλους τους απόφοιτους σχολείων και σχολών. Κινητή κλίμακα ωρών εργασίας, μείωση των ωρών
εργασίας για να βρουν όλοι δουλειά.