Μια προσωπική μαρτυρία-σχόλιο για την συγκλονιστική αλληλεγγύη που επέδειξαν οι κάτοικοι των Τρικάλων
προς τους πρόσφυγες που βρέθηκαν στην πόλη τους.
Να μας ξανάρθετε...
«Λαθεμένο μου φαινόταν πάντα το όνομα που μας έδιναν, «μετανάστες», θα πει, εκείνοι που άφησαν τον τόπο τους. ΕΜΕΙΣ όμως δεν φύγαμε γιατί το θέλαμε, λέυτερα να διαλέξουμε μια άλλη γη ούτε και σε μια άλλη χώρα μπήκαμε να μείνουμε για πάντα εκεί αν γινόταν, ΕΜΕΙΣ φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνήγησαν, μας πρόγραψαν και η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι μας δεν θα'ναι, μα εξορία Έτσι απομένουμε εδώ πέρα ασύχαστοι...» (Μπ. Μπρέχτ)
Δυόμισι μήνες τώρα, στην πόλη των Τρικάλων όπου διαμένω, έχουν περάσει 450 περίπου πρόσφυγες και μετανάστες, χτυπημένοι απ' τον ιμπεριαλισμό, απ' τους φονταμενταλιστές του ISIS, απ' την εγχώρια δικτατορία του Άσαντ. Σήμερα πλέον, βρίσκονται εγκλωβισμένοι, γεμάτοι αβεβαιότητα και αγωνία για τις ζωές τους, ξεριζωμένοι απ' το τόπο τους, με τα σπίτια τους βομβαρδισμένα, τις οικογένειες τους ξεκληρισμένες. Νομίζω ότι μετά από όλα αυτά, δικαιούνται ένα σπίτι και ένα ζεστό πιάτο φαγητό. Κάτι που το στερούνται όμως στην Ευρωπαϊκή Ένωση της «Ανθρωπιάς» και της «Αλληλεγγύης» και που αντί γι' αυτό, έχουν εισπράξει αδιαφορία, ρατσισμό, κλειστά σύνορα, εκμετάλλευση.
Εδώ στη πόλη των Τρικάλων, ξέρουμε καλά τι σημαίνει προσφυγιά – έχουμε τον Σύλλογο Ποντίων αλλά και το αίσθημα της ταξικής αδικίας όλων των κατοίκων. Εκατοντάδες εθελοντές, αρκετά τα τρόφιμα, μεγάλη η βοήθεια σε ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης. Κι όμως, όλα αυτά δεν φτάνουν να αναπληρώσουν το κενό που βλέπουμε στα μάτια τους, τον φόβο, την αγωνία για το μέλλον. Αυτούς τους δυόμισι περίπου μήνες τους δώσαμε αγάπη και εκείνοι από τη μεριά τους κουράγιο και ελπίδα για τα δικά μας βάσανα – ίσως πιο ήπια από τα δικά τους. Ακόμα θυμάμαι τα δακρυσμένα μάτια τους όταν με τα πούλμαν έφταναν και μας ευχαριστούσαν, όχι στα αγγλικά ή σε κάποια άλλη γλώσσα, αλλά σε αυτήν της αλληλεγγύης. Και ακόμα εντονότερα θυμάμαι το υγρό γράμμα από τα δάκρυα, ενός μικρού Σύριου, που μας θεωρεί οικογένεια του και χαρακτηριστικά γράφει: «πλέον νιώθω κι εγώ Τρικαλινός». Να μας ξανάρθετε λοιπόν, ελπίζουμε όχι με τον ίδιο τρόπο. Αλλά σαν ελεύθεροι άνθρωποι, επισκέπτες στην «προσωρινή» πατρίδα σας.
Νίκος Σιμορέλης
«Λαθεμένο μου φαινόταν πάντα το όνομα που μας έδιναν, «μετανάστες», θα πει, εκείνοι που άφησαν τον τόπο τους. ΕΜΕΙΣ όμως δεν φύγαμε γιατί το θέλαμε, λέυτερα να διαλέξουμε μια άλλη γη ούτε και σε μια άλλη χώρα μπήκαμε να μείνουμε για πάντα εκεί αν γινόταν, ΕΜΕΙΣ φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνήγησαν, μας πρόγραψαν και η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι μας δεν θα'ναι, μα εξορία Έτσι απομένουμε εδώ πέρα ασύχαστοι...» (Μπ. Μπρέχτ)
Δυόμισι μήνες τώρα, στην πόλη των Τρικάλων όπου διαμένω, έχουν περάσει 450 περίπου πρόσφυγες και μετανάστες, χτυπημένοι απ' τον ιμπεριαλισμό, απ' τους φονταμενταλιστές του ISIS, απ' την εγχώρια δικτατορία του Άσαντ. Σήμερα πλέον, βρίσκονται εγκλωβισμένοι, γεμάτοι αβεβαιότητα και αγωνία για τις ζωές τους, ξεριζωμένοι απ' το τόπο τους, με τα σπίτια τους βομβαρδισμένα, τις οικογένειες τους ξεκληρισμένες. Νομίζω ότι μετά από όλα αυτά, δικαιούνται ένα σπίτι και ένα ζεστό πιάτο φαγητό. Κάτι που το στερούνται όμως στην Ευρωπαϊκή Ένωση της «Ανθρωπιάς» και της «Αλληλεγγύης» και που αντί γι' αυτό, έχουν εισπράξει αδιαφορία, ρατσισμό, κλειστά σύνορα, εκμετάλλευση.
Εδώ στη πόλη των Τρικάλων, ξέρουμε καλά τι σημαίνει προσφυγιά – έχουμε τον Σύλλογο Ποντίων αλλά και το αίσθημα της ταξικής αδικίας όλων των κατοίκων. Εκατοντάδες εθελοντές, αρκετά τα τρόφιμα, μεγάλη η βοήθεια σε ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης. Κι όμως, όλα αυτά δεν φτάνουν να αναπληρώσουν το κενό που βλέπουμε στα μάτια τους, τον φόβο, την αγωνία για το μέλλον. Αυτούς τους δυόμισι περίπου μήνες τους δώσαμε αγάπη και εκείνοι από τη μεριά τους κουράγιο και ελπίδα για τα δικά μας βάσανα – ίσως πιο ήπια από τα δικά τους. Ακόμα θυμάμαι τα δακρυσμένα μάτια τους όταν με τα πούλμαν έφταναν και μας ευχαριστούσαν, όχι στα αγγλικά ή σε κάποια άλλη γλώσσα, αλλά σε αυτήν της αλληλεγγύης. Και ακόμα εντονότερα θυμάμαι το υγρό γράμμα από τα δάκρυα, ενός μικρού Σύριου, που μας θεωρεί οικογένεια του και χαρακτηριστικά γράφει: «πλέον νιώθω κι εγώ Τρικαλινός». Να μας ξανάρθετε λοιπόν, ελπίζουμε όχι με τον ίδιο τρόπο. Αλλά σαν ελεύθεροι άνθρωποι, επισκέπτες στην «προσωρινή» πατρίδα σας.
Νίκος Σιμορέλης